Zašto uopšte "šengen"?

U Šengenu, nevelikom mjestašcu na jugoistoku Luksemburga, nedaleko od tromeđe te zemlje sa Francuskom i Njemačkom, potpisan je 14. juna 1985. sporazum između Belgije, Njemačke, Francuske, Luksemburga i Holandije.  

Tih pet evropskih zemalja oformilo je ovim potpisom prvi Šengenski prostor.

Sporazum i prateća konvencija usvojeni su 1990. godine, da bi se obezbijedila njegova primjena, kojom su uklonjene granične kontrole između zemalja potpisnica, odnosno omogućena sloboda kretanja. 

Dogovor je podrazumijevao postupno ukidanje graničnih kontrola unutar tog prostora, kao i uvođenje slobode kretanja za sva fizička lica, državljane zemalja potpisnica, odnosno jedinstvenu viznu politiku. 

Šengensku konvenciju potpisalo je pet prvobitnih država tvoraca dogovora iz 1985. pet godina potom, 1990 godine.

Njome su određene garancije za sprovođenje slobode kretanja. 

Sporazum je postao efektivan 26 marta 1995. godine. 

Potpisnicima se ubrzo pridružila Italija, 1990. godine, a ubrzo i Portugal i Španija, 1991. Naredni potpisnik bila je Grčka 1992, slijedila je 1995. godine Austrija, a naredne 1996.  Švedska, Finska i Danska.  

Šengensku zonu trenutno čini 26 zemalja, i ona se većim dijelom poklapa sa okvirima Evropske Unije. Ipak ima zemalja koje su članice Evropske unije, ali nisu prihvatile Šengenski sporazum.  Tako, Island, Norveška i Švajcarska nisu članice EU, ali jesu potpisnice Šengenskog sporazuma, dok Ujedinjeno Kraljevstvo, kao i Irska, koje jesu članice EU, nisu članice i Šengenskog sporazuma.  

Postoji i takozvana bijela Šegenska lista, odnosno pozitivna vizna lista zemalja - anex II, i odnosi se na niz zemalja čijim državljanima nije potrebna viza za ulazak na teritoriju Šengena, ukoliko trajanje boravka nije duže od 3 mjeseca u periodu od 6 mjeseci.  

Crna Gora i Srbija se na bijeloj šengenskoj listi nalaze od decembra 2009. godine. 

Tanjug