Navršilo se dvije decenije od smrti jedne od najvećih srpskih pjesnikinja 20. vijeka, a tim povodom u Narodnoj biblioteci 13. februara je bilo održano poetsko veče.
Desanka Maksimović je preminula 11. februara 1993. godine u Beogradu, a sahranjena je u Brankovini kod Valjeva.
Rođena je 16. maja 1898. godine u selu Rabrovici, u okolini Valjeva. Odmah poslije njenog rođenja, njen otac Mihailo je dobio premještaj i porodica se odselila u obližnju Brankovinu gdje je provela djetinjstvo, a u Valjevu završila gimnaziju .
Studirala je na odjeljenju za svjetsku književnost, opštu istoriju i istoriju umjetnosti Filozofskog fakulteta u Beogradu. Radila je u obrenovačkoj gimnaziji, a zatim u Trećoj ženskoj gimnaziji u Beogradu. U Parizu je provela godinu dana na usavršavanju kao stipendista francuske vlade.
Nakon što je od 3. septembra 1925. godine radila oko godinu dana u učiteljskoj školi u Dubrovniku, prešla je ponovo u Beograd gde je radila u Prvoj ženskoj gimnaziji. Jedna od njenih učenica bila je i Mira Alečković, koja je takođe postala pesnikinja i bliska prijateljica.
Početkom Drugog svjetskog rata otišla je u penziju, ali se u službu vratila 1944. godine i u istoj školi ostala do konačnog penzionisanja, 1953. godine. Maksimovićeva se bavila i prevođenjem sa ruskog, slovenačkog, bugarskog i francuskog.
Neka od njenih najznačajnijih djela su Pjesme (1924), ''Vrt detinjstva'', pjesme (1927), ''Zeleni vitez'', pjesme (1930), ''Raspevane priče'' (1938), ''Strašna igra'', priče (1950), ''Tražim pomilovanje'', lirska diskusija s Dušanovim zakonikom (1964), ''Bajke za djecu'' (1977), ''Slovo o ljubavi'', Pjesme (1983)...
Godine 1959. izabrana za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umjetnosti, a 1965. za redovnog člana.
(Izvor:Mondo)
