Podgorička publika imala je priliku da čuje numere sa njihovog debi albuma „Shai Maestro Trio“, a bend je sa nekoliko kompozicija najavio naredni album, koji će uskoro ugledati svjetlost dana. Šai Maestro za Pobjedu govori o saradnji sa izrealskim basistom Avišaijem Koenom, doživljaju balkanske muzike…
Razgovarala: Adrijana Đorojević
Počeli ste da učite klavir kao petogodišnjak, a nedugo zatim ste pokazali interesovanje za džez zvuk. Kada ste shvatili da želite profesionalno da se bavite džez muzikom?
- Sa 14 godina sam počeo da razmišljam o džez muzici kao profesionalnom pozivu. Sjećam se da sam između 17. i 18. godine imao „krizu“ jer sam tada imao jasniju sliku o tome šta zapravo znači biti ozbiljan muzičar – koliko ta vokacija zahtijeva vremena, žrtvovanja i posvećenosti. U to vrijeme nisam bio siguran da li sam spreman za taj poziv, ali sam relativno brzo prebrodio krizu i postao muzičar. Klavir sam imao kod kuće i često sam ga svirao, tako da je on bio „prirodan“ odabir, iako sam od 12. godine pomalo svirao i saksofon, table (perkusionistički instrument sa indijskog potkontinenta), ekperimentisao sa bubnjevima…
Ko je, među mnogim muzičkim virtuozima, izvršio najveći uticaj na Vas dok ste se još razvijali kao muzičar?
- U džez muziku me je uveo album Oskara Patersona „Gershwin Songbook“. Na tom albumu mi se dopao način na koji on svira klavir. Slušajući album shvatio sam da postoje dvije verzije pjesme „Summertime“, bio sam zbunjen i odmah sam pomislio da je u pitanju neka greška. To je bio moj prvi susret sa improvizacijom. U to vrijeme sam, ipak, više slušao klasične pijaniste poput Artura Rubinštajna, Glen Goulda, Klare Haskil, a onda je došao džez – Telonious Monk i mnogi drugi. Kada sam se preselio u Njujork na mene su najveći uticaj izvršile moje kolege.
Dobili ste punu stipendiju Berkli koledža u Bostonu (Berklee College of Music) i pohađali ste njegov prestižni petonedeljni Ljetnji program dvije godine uzastopno. Kako biste opisali iskustvo stečeno u jednoj od najcjenjenijih institucija za muzičko obrazovanje u svijetu?
- Na Berklju sam bio kratko, ali pošto je taj boravak dogodio u vrijeme kada sam imao 15 godina predstavlja značajnu etapu mog muzičkog razvoja. To je bio prvi put da sam svirao sa muzičarima sa svih meridijana. Svirati džez muziku u Americi, u kojoj je džez nastao, i biti na mjestu u kome je toliko kreativnih muzičara je nevjerovatno iskustvo.
U jednom intervjuu ste kazali da Vam je upravo boravak na Berkliju pokazao „šta znači biti pravi profesionalni muzičar“. Kako biste sada, nakon nebrojenih koncerata, definisali profesionalnog muzičara?
- Profesionalni muzičar treba da bude posvećen poslu kojim se bavi. Takođe, u našem poslu je veoma važno strpljenje. Morate da vježbate satima, danima, nedjeljama. Važna je i ona spiritualna strana. U muzici razlikujem dvije dimenzije – tehničko usavršavanje sviranja na instrumentu i izgradanju ličnosti umjetnika, kao i njegovo konstantno suočavanje sa svojim egom i ambicijama. Svakako, ego i ambicije su svojstveni ljudskom rodu, ali kod muzičara ono što mora da prevlada je ljubav prema muzici i onome što radimo.
(Izvor:Pobjeda)
