Javna ustanova Muzeji i galerije Podgorice krajem decembra prošle godine priredila je u podgoričkoj Modernoj galeriji retrospektivnu izložbu istaknutog crnogorskog slikara Nikice Raičevića (Podgorica, 1946).
Raičević je završio (1972) Višu pedagošku akademiju u Nikšiću, diplomirao je (1977) i izučio magistarske studije (1979) na slikarskom odsjeku Fakulteta likovnih umjetnosti u Beogradu, u klasi profesora Mladena Srbinovića.
Kao stipendista francuske vlade, specijalizovao se (1980-1981) na Beaux-Arts u Parizu kod profesora Piere Mattheu. Studijski je boravio u Italiji, Francuskoj, Španiji, Holandiji, Švajcarskoj, Grčkoj i Velikoj Britaniji.
Do sada je imao dvadeset samostalnih izložbi, a učestvovao je na brojnim grupnim i kolektivnim izložbama u zemlji i svijetu. Dobitnik je nagrade za slikarstvo "19. decembar" Podgorica (1979); Salona "Josip Bepo Benković" za crtež, Herceg Novi (1984), te više drugih strukovnih nagada i priznanja.
Član je ULUCG-a od (1977), stalno živi i stvara u Podgorici. Retrospektivnu eksplikaciju prati reprezentativan kolorni katalog sa uvodnim tekstovima istoričara umjetnosti Zdravka Vučinića i Petrice Duletić, te izvodima iz kataloških zapisa sa prethodnih samostalnih izložbi.
U svečanom holu u prizemlju i izložbenim salama na spratu galerije, prezentirano je ukupno sedamdeset osam djela, od čega pedeset slika realizovanih uljanom tehnikom na platnu, dvanaest akvarela i šesnaest crteža ostvarenih perom, tušem i kombinovanom tehnikom na papiru i platnu, a radovi su nastali u periodu 1977-2012.
Očigledno je da je retrospekcija pripremana veoma studiozno, a izložbena postavka je veoma pregledna i vrlo spoznajna. Retrospektivnu eksplikaciju prate kolorni plakat, rolo-poster te legende koje su kaširane na lepenci. Oprema radova, takođe je realizovana vrlo profesionalno, veoma odmjereno i na visokom estetskom nivou.
Od samih početaka pa do danas, likovno stvaralaštvo Nikice Raičevića pripada eksplicite figuralnom konceptu. On je posebno nadahnut neposrednom okolinom svog rodnog grada, ili egzaktnije rečeno, rječnim vodotokovima, produbljenim, surim i kamenitim kanjonima, te mirnim jezerskim vodama.
Raičević je naprosto postao zarobljenik perceptivnih modulacija i intenzivnih emocija koje u njemu bude dramatični prizori iz bliskog ambijentalno-pejzažnog okruženja. Međutim, kada je u pitanju Raičevićevo stvaralaštvo, nikako se ne može govoriti o uzročno-posljedičnom, ili pukom reflektivnom postupku, već se radi o izuzetno ozbiljnom vizuelno-mentalnom i duboko-sublimatornom procesu, čiji se rezultati javljaju kao kontinuirano-onirični nizovi poetizirane sadržajnosti.
Kada se obuhvatnije vizueliziraju i dublje anticipiraju ukupna njegova umjetnička ostvarenja, dolazi se do zaključka da su ona fundirana na izuzetno značajnim crtačkim iskustvenostima.
Zasigurno su veoma temeljna znanja u domenu analitičko-studijskog crteža, izučena u toku višegodišnje akademske naobrazbe, ali se nedvosmisleno iz svakog damara mnogobrojnih njegovih radova, naprosto očituje urođen osjećaj za crtačku disciplinarnost.
U prilog ove tvrdnje egzistira činjenica da se Raičević na početku svoje umjetničke karijere izuzetno uspješno bavio crtanim filmom, gdje je dostigao veoma zavidne nivoe.
U određenim periodima, on se veoma intenzivno bavio ljudskom figurom, ali je strast za ambijentalnim, očigledno nadjačala sve ostale likovne rakurse. Raičević je zasigurno i ovom svojom opsežnom retrospekcijom, još jednom istinski potvrdio veoma visoko mjesto koje mu zasluženo pripada u savremenoj crnogorskoj likovnoj umjetnosti.
(Izvor:Vijesti)
