Ovaj pravi pionirski izdavački poduhvat je zasluga relativno nove izdavačke kuće "Freska" koja se prevashodno opredijelila da objavljuje udžbenike za istoriju, vjeronauku i geografiju. Međutim, pokrenula je i ediciju naučno-popularnih izdanja iz oblasti istorije u kojoj su se do sada pojavile biografije Avrama Petronijevića (1791-1852) Radomira J. Petrovića i sada kralja Milutina (1282-1321).
Iskusni istraživač, Stanković (40) je uglavnom posvijećen periodu poznog vizantijskog carstva, vremenu kada je srpska srednjevjekovna država bila na vrhuncu svoje moći i zato je logičan i njegov izbor da se, prije svega na osnovu vizantijskih izvora, upusti u opis i analizu ličnosti, vladavine i cijele epohe koju je obilježio Stefan Uroš II, poznatiji po narodskom imenu Milutin.
Prema ocjeni jednog od recenzenata knjige, profesora sofijskog Univerziteta Ivana Biljarskog, "Stankovićeva knjiga o kralju Milutinu predstavlja cjelovito istraživanje najbogatijeg, plodotvornog i uspješnog vremena - u političkom i kulturnom smislu - srednjovjekovne Srbije u vrijeme dinastije Nemanjića, koje čini i početak srpske ekspanzije na jugoistok Evrope, čime je ona postala dominantna sila u regionu".
Izlaganje na nedavno održanom, prvom predstavljanju ove monografije na Kolarcu, najbolji srpski aktuelni vizantolog i šef te katedre na beogradskom Filozofskom fakultetu Radivoj Radić, započeo je anegdotom o "usmenoj raspravi uglednih istoričara prije dvije decenije, o tome ko je veći srpski vladar, kralj Milutin ili njegov unuk, kralj i car Stefan Dušan". Prema njegovim riječima, sve je to ostalo u ravni privatnih razmišljanja o srpskoj srednjovjekovnoj povjesnici, ali već tada bi "pobijedio" Milutin.
Glavni argument u korist Milutina bila su njegova osvajanja na račun Vizantije koja su bila onolika koliko je u tom trenutku mogao da kontroliše, dok je Dušan osvojio ogromno prostranstvo koje nije stigao da integriše u prostor ondašnje srpske države a docnije je samo doprinijelo raspadu carstva.
Oba recenzenta su pozitivno ocijenila nastojanje Stankovića da preispita jedan od najznačajnijih perioda u istoriji srednjovjekovne Srbije i da se "odvažno odluči da se ne povodi za likom srpskog kralja koji je u našoj istoriografiji u velikoj mjeri okoštao i postao neka vrsta matrice".
Za čitaoca-laika ova nevelika (170 strana) biografija, pisana veoma pitko, tako je zanimljiva i puna nepoznatih detalja, da ostavlja duboko uvjerenje o neophodnosti novog pisanja udžbenika nacionalne istorije koji se odnose na drugu polovinu XIII i prvu polovinu XIV vijeka.
To, prema riječima recenzenata, čini ovu knjigu "pozivom proučavaocima srpskog srednjeg vijeka na nova iščitavanja naših, ali i vizantijskih i latinskih izvora, iz kojih će možda, proisteći i neka nova tumačenja".
(Izvor:Blic)
