Kriminolog Velimir Rakočević za Pobjedu objašnjava da je za ovo krivično djelo moguće obezbijediti dokaze samo u slučaju da se oružje ili eksplozivne materije pronađu kod učinioca ili da se na oružju pronađu tragovi.

“Kompleksnija je situacija kada se oružje ili eksplozivna materija koristi za druga djela kao što su krvni delikti, koji su znatno teži od oružja. DNK je jedna od najznačajnijih metoda dokazivanja u kriminalistici i ukoliko se ovaj trag pronađe na oružju ili eksplozivnoj materiji onda to vodi do počinioca”, pojašnjava Rakočević.

On navodi da se za dokazivanje ovog krivičnog djela koriste brojne operativne, istražne i specijalne radnje.

“Ukoliko učinilac aktivira eksplozivnu napravu, tada postoji opasnost od kontaminacije bioloških tragova koji se unište usljed visoke temperature i slično”, objašnjava Rakočević.

Navodi da je kaznena politika za ovo krivično djelo relativno blaga i da bi je trebalo pooštriti.

“Najveći značaj ima prevencija i smanjenje dostupnosti oružja i eksplozivnih materija. Nauka koja se bavi otkrivanjem zločina kriminalistika je toliko napredovala da ne postoji krivično djelo koje se ne može rasvijetliti, odnosno učinioci identifikovati i procesuirati”, pojašnjava on.

S druge strane, njegov kolega advokat Srđan Lješković navodi da kaznena politika za ovo djelo zavisi od slučaja do slučaja, ali i da su sudovi zauzeli tvrd stav i da su pooštrene kazne. On ističe i da visina kazni zavisi od toga da li je počinilac povratnik ili mu je to prvo krivično djelo.

“Njeno kretanje je od uslovne kazne do nekoliko godina zatvora, ponekad i novčana kazna, zavisno od količine, okolnosti, za koje potrebe i namjene je bilo oduzeto oružje i eksplozivna sredstva, mladosti, kažnjivosti počinioca krivičnog djela itd. uz obavezno izricanje mjere bezbjednosti oduzimanja predmeta krivičnog djela, a institut sporazumno priznanje krivice se u ovom slučajevima primjenjuje u velikoj mjeri”, dodaje Lješković.

On ističe da je trenutna situacija što se tiče nelegalnog posjedovanja oružja u Crnoj Gori zabrinjavajuća ne samo što se tiče zakonskih regulativa već, generalno gledano, vezano za bezbjednosnu kulturu građana i prvenstveno mladih.

Odbrane počinioca ovih krivičnih djela, kako dodaje, različite su, a najviše egzistira to da sami procijene da im je bezbjednost ugrožena.

“Zakon u Crnoj Gori je donijet 2004. godine u junu, to je model koji se oslanja na već postojeće zakone i kulturu Zapada. Međutim, u situaciji i vremenu u kome živimo, oni koji žele da posjeduju oružje i dalje mogu da ga dobiju-pronađu na neke alternativne načine, koji se strogo kažnjavaju zakonom. U okruženju možete kupiti oružje putem oglasa, dok je kod nas takva kupovina svedena na minimum jer se radi o maloj sredini u kojoj svako sve zna. Ali onaj ko želi nelegalno da dođe do njega, nesumnjivo je da će doći a važna veza je i period neposrednog ratnog okruženja oko nas. Danas Crna Gora ispašta posljedice devedesetih, kada je ovdje kao i u regionu oko nas bilo mnogo oružja, više nego danas”, zaključuje Lješković.