„Evropski sud za ljudska prava u Strazburu je 31. januara 2020. godine obavijestio Kancelariju zastupnika da je, odučujući po zahtjevu advokatske kancelarije Radić iz Beograda, kojom je tražena suspenzija Zakona o slobodi vjeroispovijesti, odlučio da navedeni zahtjev o izdavanju privremene mjere odbaci, jer on nije ispunio kriterijume koji su predviđeni pravilima suda, odnosno nije uspio da dokaže da su kao stranke bili pod neposrednom prijetnjom nastupanja ozbiljne i nesagledive štete po njih kao stranke,“ izjavila je Pavličić.

Navela je da je Kancelarija zastupnika Crne Gore informisana od strane Evropskog suda 29. januara, da je advokatska kancelarija zatražila izdavanje navedene privremene mjere do donošenja odluke Ustavnog suda Crne Gore o podnijetoj inicijativi za ocjenu ustavnosti i zakonitosti navedenoga Zakona, koju je ta ista kancelarija podnijela Ustavnom sudu, ili do sklapanja temeljnog ugovora između Srpske pravoslavne crkve i Vlade Crne Gore ili do odlučivanja po podnijetoj predstavci koju bi ta kancelarija eventualno podnijela, ukoliko Ustavni sud Crne Gore donese odluku kojom Zakon proglasi ustavnim.

„Evropski sud je zatražio dodatna obavještenja od njih kao stranaka i nas je informisao da je donio odluku kojom je odbio, odnosno odbacio, takav jedan predlog. Moram da kažem da je, shodno Pravilima Suda, članu 39, tačno objašnjeno šta znači izdavanje određene privremene mjere i kada se takva privremena mjera može izdati. To je samo u onim slučajevima kada stranke učine vjerovatnim da će nastupiti nesagledive posljedice ili nesaglediva šteta za njih kao stranke. Imajući u vidu samo izjašnjenje Suda po tom osnovu, potpuno je od strane mene kao Zastupnika bila očekivana jedna takva odluka Evropskog suda,“ pojasnila je.

Zastupnica se osvrnula i na ocjene advokatske kancelarije Radić u vezi sa odlukom Evropskog suda iz 2012. godine po osnovu podnijete predstavke Eparhije budimljansko-nikšićke kojom je tražena restitucija crkvene imovine i kojom je navođena povreda nekoliko konvencijskih prava, uključujući povredu prava na pravično suđenje i prava na imovinu, kao i povrede po osnovu diskriminacije i po osnovu nedjelotvornog pravnog lijeka.

„Dakle, oni su se žalili po osnovu nekoliko navodno povrijeđenih prava. Evropski sud je potpuno jasno donio odluku kojom je takvu predstavku proglasio neprihvatljivom, ne priznajući povrijeđeno pravo na pravo imovine ovoj eparhiji, jer ona niti je bila nosilac ovog prava u trenutku kada se obratila Evropskom sudu, niti u trenutku kada su se obraćali nacionalnim institucijama Crne Gore, niti je imala po tom osnovu legitimno očekivanje da može da ima određeno pravo imovine. Ta odluka je potpuno jasna i ne vidim razlog za drugačije bilo kakvo tumačenje,“ navela je.

Pavličić je naglasila subsidijarni karakter Evropske konvencije, što znači da prije obraćanja Evropskom sudu sve stranke moraju prethodno da zadovolje ostvarivanje svojih prava pred nacionalnim državnim organima.

„U tom smislu, sve što ovaj zakon propisuje prvo mora da bude riješeno pred državnim organima Crne Gore. Tek nakon toga, ukoliko neka od stranaka bude nezadovoljna sa rješenjem određenog pravnog pitanja može da se obrati Evropskom sudu,“ zaključila je Pavličić.