U Crnoj Gori ove godine od početka godine do 1. septembra bilo je 63 samoubistva. To su zvanični podaci Uprave policije.

“U odnosu na broj stanovnika, najveća stopa samoubistava registrovana je u Pljevljima i Budvi. Najčešći načini izvršenja samoubistva su vješanjem i vatrenim oružjem, pri čemu nije registrovan nijedan atipičan slučaj”, kazali su iz policije.

Ove brojke za specijalistu sudske medicine u Kliničkom centru Crne Gore Nemanju Radojevića nijesu relevantne, jer, kako objašnjava, ako se pođe od činjenice da se u Crnoj Gori godišnje prosječno dogodi oko 150 samoubistava, a ne obdukuje se više od 30-ak slučajeva, dolazi se do nepobitnog zaključka da svake godine u Crnoj Gori nekoliko ubistava uopšte ne budu primijećena od strane istražnih organa.

Zakon nalaže jasan slijed poteza. Policija nakon što dobije obavještenje o pronalasku tijela, o tome obavještava tužioca koji ukoliko primijeti tragove nasilja ili sumnja na zločin nalaže obdukciju, ali, kako navodi Radojević, i tužioci mogu da omaše.

On smatra da je obdukcija neizostavni korak u rasvjetljavanju događaja u kojima postoji sumnja da se iza smrti krije krivično djelo.

“Predmet sudsko-medicinskih obdukcija bi trebale biti sve nasilne smrti (ubistva, samoubistva i nesrećni slučajevi), ali i sve sumnjive smrti, smrti na neobičnim mjestima, pod nejasnim ili nerazjašnjenim okolnostima ili pak naprasne i iznenadne smrti naizgled zdravih osoba”, kaže on.

Radojević upozorava da se naročito na sjeveru Crne Gore dešava da na licu mjesta leševe pregledaju hirurzi ili specijalisti medicine rada i na osnovu spoljašnjeg pregleda tijela donesu zaključak o uzroku i porijeklu smrti, što je praksa koja je u razvijenim zemljama napuštena vjekovima unazad.

Utvrđivanje uzroka i porijekla smrti na taj način, prema riječima Radojevića, nema nikakvu ekspertiznu vrijednost, niti može biti činjenica u bilo kakvom postupku.

“Zaključiti da je uzrok smrti samoubilačko vješanje bez obdukcije je nemoguće. Samo pregledom unutrašnjih organa vrata (mišića, hrskavica, podjezične kosti, arterija, vena i nerava) mogu se naći dokazi da li je osoba bila živa u trenutku kada se objesila. Sama okolnost da je leš nađen obješen, u sudsko-medicinskom smislu ne znači previše, jer svakako je neko mogao prethodno izvršiti ubistvo (na primjer trovanjem ili na neki drugi način), pa potom samo fingirati vješanje kao samoubistvo kako bi se prikrilo ubistvo”, predočio je specijalista sudske medicine.

Radojević je jasan da se uzrok smrti može utvrditi isključivo pregledom unutrašnjih organa, odnosno odbukcijom, jer iako nekad sve izgleda kao samoubistvo, određeni tragovi i obdukcija mogu da pokažu daje u pitanju zločin.

Tako u Crnoj Gori u nekoliko slučajeva godišnje ubice uspiju da izbjegnu kaznu.

Upravo zbog ove činjenice, kako navodi Radojević, specijalisti sudske medicine već godinama upozorvaju na nedopustivo mali broj naloženih obdukcija kod smrtnih slučajeva koji na licu mjesta izgledaju kao samoubistvo.

Radojević navodi da relevatne svjetske statistike pokazuju da se u oko pet odsto smrtnih slučajeva koji su na licu mjesta djelovali kao samoubistvo, nakon obavljene sudskomedicinske obdukcije, dokaže da se radilo o prirodnoj smrti, ubistvu ili nesrećnom slučaju.

“Naročito je alarmantan podatak da jedna trećina od tih pet odsto slučajeva budu zapravo ubistva”, upozorava Radojević.

Pojašnjava da je sudskomedicinska obdukcija sistematični postupak pregleda leša, otvaranja tjelesnih duplji i pregleda organa s ciljem utvrđivanja porijekla smrti (prirodna ili nasilna), uzroka smrti i mehanizma umiranja.

Dodaje da ne postoji vremensko ograničenje u smislu perioda nakon smrti do kada obdukcija može odgovoriti na pitanja istražnih organa, ali da kraći period može dati više odgovora.

“Svakako se neuporedivo više kvalitetnih odgovora može dobiti kada se obdukcija obavi u kratkom vremenskom periodu nakon smrti (u prvih nekoliko dana), prije nego nastupe truležne promjene. Nemali broj puta, kada se propusti obaviti obdukcija odmah nakon smrti, kasnije se pojave sumnje po pitanju uzroka i porijekla smrti, sumnja zbog nesavjesnog liječenja i slično, te su istražni organi primorani narediti ekshumaciju i obdukciju, koja nekada može pomoći u rasvjetljavanju bitnih činjenica”, tvrdi Radojević.

Blagovremena obdukcija je, prema njegovim riječima, najbolji put da se dobiju sveobuhvatni podaci o činjenicama povezanim sa umiranjem koje su mogu koristiti kao dokazi u različitim pravnim postupcima, bilo krivičnim, građanskoparničnim ili upravnim.

On navodi da se ranije češće, a danas sve rjeđe, nailazi na otpor familije pokojnika da se obavi obdukcija.

“Stav porodice pokojnika ne može imati nikakav uticaj na istražne organe po pitanju donošenja naredbe za obdukciju, jer ni Zakon o krivičnom postupku, a ni Zakon o zdravstvenoj zaštiti koji definisu ovu oblast ne podrazumijevaju mišljenje familije o obdukciji”, pojašnjava Radojević.

On na kraju ističe da izričito protivljenje familije da se uradi obdukcija kod sumnjivih, naprasnih ili iznenadnih smrti, može biti bitna okolnost da se nešto pokušava sakriti od istražnih organa.