Proteklih dana, u Crnoj Gori je još jednom otvorena stara tema: „Otvoreni Balkan“ – inicijativa o kojoj je rečeno mnogo, a o kojoj građani i dalje znaju malo toga.

Kao najveća i najodgovornija politička struktura, koja je uspješno predvodila ključne spoljnopolitičke procese u novijoj istoriji Crne Gore, Demokratska partija socijalista od samog početka ima negativan stav o potencijalnom priključenju naše države pomenutom projektu. Aktivno prateći inicijativu, još od dana kada je predstavljena kao “Mini Šengen”, nijesam smatrao da Crnoj Gori „Otvoreni Balkan“ može da donese benefite. Odnosno, postojala je opravdana bojazan da ova inicijativa  u većoj mjeri može da bude štetna po naše društvo i privredu, u odnosu na svu korist koju bismo imali od nje.

Nijesmo, uz to, dobili bilo kakvu potvrdu da je inicijativa „Otvoreni Balkan“ komplementarna sa evropskim integracijama, odnosno – konkretnije – da doprinosi tom procesu. Uzevši u obzir i to da smo dio Berlinskog procesa, ali i činjenicu da je Crna Gora i dalje, uprkos razornom djelovanju prošle Vlade, i dalje najbliža članstvu u EU, treba se zapitati – čemu onda „Otvoreni Balkan“?

Dodatno, do danas, nijesmo dobili nijedno uvjerenje da članice „Otvorenog Balkana“ imaju usaglašen stav čak ni povodom ključne teme za savremenu Evropu, kakva je rat u Ukrajini. Zapravo, prilično je jasno da ima i članica inicijative koje u tom pogledu gotovo ni na jedan način ne slijede Evropsku uniju. Daleko od toga da želimo uticati na spoljnopolitičke kurseve susjeda, ali – isto tako – aktuelni trenutak zahtijeva izuzetno senzibilan odnos svake evropske države, pa i Crne Gore, prema vojnoj agresiji na suverenu državu koja se dešava na tlu Evrope.

Ove sedmice, imali smo priliku da vidimo rezultate ispitivanja javnog mnjenja, prema kojima dominantan dio crnogorske javnosti, zapravo, nije ni informisan o tome šta je zapravo inicijativa „Otvoreni Balkan“?!  Ovakav stav javnog mnjenja može se tumačiti i kao nezainteresovanost crnogorske javnosti, koja podsjećam u ogromnom procentu podržava pridruživanje Crne Gore EU, za bilo koju novu regionalnu inicijativu, koja bi potencijalno mogla skloniti fokus sa onoga što je strateški spoljnopolitički prioritet naše države – članstvo u Evropskoj uniji.

Na kraju, siguran sam da – uz afirmativne poruke koje stižu iz tri članice inicijative, a koje uvažavamo – treba pažljivije čuti argumente političkih subjekta u Prištini i Sarajevu, koji se protive pridruživanju ovoj inicijativi.

Zbog svega navedenog, ali i zbog činjenice da se jedan politički projekat vještim PR metodama pokušava predstaviti kao ekonomski, opravdan je otpor ovakvim nepotrebnim spoljno-političkim izletima. Crnoj Gori je dosta eksperimenata. Naš put je jasno trasiran ka Evropskoj uniji koja nema alternativu. Usputne stanice nam ne trebaju.