Na taj način bi se dobilo neophodno vrijeme da se odluka o tom važnom resursu Crne Gore donese na bazi provjerenih i relevatnih parametara i analiza, u opštem interesu radnika, ali i građana i države”, naveo je Medojević u saopštenju.

On smatra da je priča o sudbini Željezare suviše složena da bi joj se prilazilo na amaterski i “palanački” način.

Medojević je podsjetio da je turska firma kupila imovinu bivše Željezare, koja je ulaskom u stečaj prestala da postoji, a njeni radnici izgubili radni status. Upravu nad imovinom, potraživanjima i dugovima Željezre tada su preuzeli stečajni upravnik i sudija.

On je dodao i da je turska firma postala vlasnik imovine nikšićke kompanije bez bilo kakvih obaveza prema bivšim povjeriocima, državi ili radnicima. Turski vlasnik je nakon stečaja formirao novu firmu, u koju je unio imovinu bivše Željezare, zaposlio odeđeni broj radnika, investirao, proizvodio i prodavao.

Medojević je rekao da država i Vlada nijesu imale nikakav uticaj i zakonska prava da se miješaju u upravljanje privatnom firmom, koja je u 100-odstotnom vlasništvu Tosyali grupe.

“Nakon sedam godina poslovanja, privatna firma Tosčelik iz Nikšića je odlučila da promjeni status i formira novu - Toščelik Alloyed Enginering Steel Nikšić, sa kapitalom od jednog eura. Njena djelatnost je trgovina na veliko metalima i metalnim rudama”, saopštio je Medojević.

On smatra da je privatni vlasnik procijenio da mu je proizvodnja čelika u Nikšiću neisplativa i preorjentisao se na trgovinu, kao i da je sve urađeno u skladu sa zakonom.

Medojević je naveo da se odjednom pojavila ideja da država, odnosno Vlada preuzmu Željezaru.

“Prvo pitanje je zašto bi Vlada preuzela privatnu firmu koja očigledno posluje sa gubicima i tako direktno pomogla turskom vlansiku da se ratosilja imovine koja mu donosi gubitak. Drugo pitanje je da li je Vlada uradila due dilligence i ispitala finansijsko stanje firme i kakvi su bilansi. Koliko ja znam nije, što znači da se kupuje mačka u džaku”, saopštio je Medojević.

On je naveo da se postavlja i pitanje visine dugova firme prema majci kompaniji u Turskoj, kao i da li će Vlada kupovinom Tosčelik Alloyed Enginering Steel Nikšić preuzeti i njene nepoznate obaveze prema bankama, matičnom holdingu i povjeriocima, koji su iznad 50 miliona eura.

“Ako država, odnosno Vlada razmišljaju o eventualnom učešću u toj priči, prvo treba da na osnovu ozbiljne fizibiliti studije odluče da li se može i pod kojim uslovima organizovati profitabilna i održiva proizvodnja čelika”, rekao je Medojević.

On je dodao da od odgovora na to pitanje zavisi i odnos prema turskom vlasniku.

“Ako je proizvodnja čelika isplativa i ako se može naći kredibilan investitor, onda država treba da odluči da li posreduje između dva privatna investora ili otkupljuje vlasništvo, sa svim nepoznatim obavezama i rizicima, ili imovinu turske firme u Crnoj Gori”, objasnio je Medojević.

On smatra da intersovanje postoji, ali da je potrebna kredibilna i stručna Vlada.

“Veličina, profil, tehnološki i kadrovski potencijal Željezare su takvi da se prstima jedne ruke mogu prebrojati eventualno zaintersovani. Optimalno i brzo rešenje je dati upravljane firmi koja bi pružila uslugu time and financial limited business managementa”, kazao je Medojević.

Potrebno je, prema njegovim riječima, naći firmu sa iskustvom koja bi se ugovorom obavezala da podigne perfomanse poslovanja i pripremi je za akviziciju, a jedna od takvih je njemački Global Steel Consulting (GSC). On smatra da bi trebalo brzo naći potencijalnog kupca koji bi preuzeo nikšićku fabriku i organizovao proces proizvodnje.

“U slučaju Nikšića su to samo i isključivo kompanije sa evropskog tla, koje osim interesivanja imaju sredstva i potrebe, a takvih nema puno. Prva bi bila istanbulska Habas korporacija, drugi italijanski ABS, treći austrijski Inteco Group, četvrti slovački Pikaro Trading, a peti mađarski Dunaferr”, rekao je Medojević.

On je naveo da se radi o veoma složenom problemu koji se ne može rješavati preko koljena, brzo i bez adekvatnih analiza i paramerara.