Pismo Milorada Popovića koje je objavila Pobjeda prenosimo integralno:

,,Crna Gora je danas u nezaustavljivom društvenom, političkom i ekonomskom haosu, koji je programiran u Moskvi i Beogradu.

Strateški cilj ove destrukcije je da se različitim propagandnim i represivnim metodama stvori trajna promjena nacionalnog karaktera, građanske profilacije i prozapadnog usmjerenja crnogorskog društva. Strategiju preuzimanja Crne Gore ideolozi i operativci „rusko-srpskog sveta“ zamislili su kompleksno, koristeći se svim sredstvima – tipičnim za imperijalizam orijentalnog tipa – u razuđenom političko-propagandno-represivnom spektru, režimskih institucija, Crkve Srbije, i određenih paravojnih i mafijaških organizacija.

UTJERIVANJA STRAHA

Svaki imperijalizam i hegemonizam prevashodno se temelji na manipulacijama, lažima i nasilju koji će izazvati strah i paranoju političkih oponenata, kritičkih intelektualaca, slobodnih medija. U tom kontekstu treba razumjeti i nastup Dritana Abazovića – srpskoga Rahmana Kadirova – koji je na sjednici Skupštine Crne Gore 19. avgusta 2022. u maniru mafijaških bosova, iranskih mula ili agitatora kineske Kulturne revolucije, iz fascikle izvadio moju fotografiju i pokazao je poslanicima u direktnom televizijskom prenosu!

Štabovi koji su doveli Abazovića na vlast znaju da u Crnoj Gori strah od velikosrpskih i panslavističkih ekstremista i njihovih saradnika iz kriminalnog miljea traje barem od pokušaja državnog udara 2016. godine. Upravo zbog tog i takvog straha bivše crnogorske vlasti od GRU, BIA kao i ilegalnih organizacija pod kontrolom Beograda - kao i oportunizma zapadnih saveznika – ekstremizam nije zavjere oktobra 2016. nego je upravo dodatno osnažio, što se moglo vidjeti u vrijeme tzv. protestnih litija Crkve Srbije početkom 2020. godine

Ovakav bizarni gest prvenstveno je imao cilj da zaplaši mene i grupu opozicionih intelektualaca, ali i da poruči svojim saveznicima iz paravojnih i mafijaških struktura da se, po kratkom postupku, mogu obračunati sa kritičarima i protivnicima režima.

Jer, štabovi koji su doveli Abazovića na vlast znaju da u Crnoj Gori intenzivan strah od velikosrpskih i panslavističkih ekstremista i njihovih saradnika iz kriminalnog miljea traje barem od pokušaja državnog udara 2016. godine. Upravo zbog tog i takvog straha bivše crnogorske vlasti – kao i oportunizma zapadnih saveznika – od GRU, BIA-e, te određenih ilegalnih organizacija koje su bile pod njihovom kontrolom u Srbiji i Crnoj Gori, ekstremizam nije sasječen nakon otkrivanja zavjere oktobra 2016. nego je upravo dodatno osnažio, što se moglo vidjeti u vrijeme tzv. protestnih litija Crkve Srbije početkom 2020. godine.

Koliki je strah koji danas parališe ili drži pasivno veliki dio prozapadnog javnog mnjenja i političkih struktura u Crnoj Gori, svjedoče i činjenice da su opozicioni poslanici, na zasijedanju Skupštine o povjerenju Abazovićevoj vladi, te aktivisti za ljudska prava, antirežimski mediji, veoma stidljivo, često ezopovskim jezikom, govorili o vjerovatno najopskurnijem skandalu u zemljama parlamentarne demokratije od vremena Eskobarove Kolumbije.

PREĆUTKIVANJE SKANDALA

Naime, objavljeni telefonski razgovori, koji su bili u posjedu Europola, eksplicitno pokazuju saradnju premijera Abazovića, pojedinih funkcionera Vlade, djelova Crkve i paravojno-kriminalnih organizacija, u političkoj – ukoliko bude potrebno i fizičkoj – eliminaciji prozapadno opredijeljenih političara, policajaca, sudija, tužilaca...

Između ostaloga, u tim razgovorima otkriva se dio mračne pozadine koja je dovela na vlast velikosrpsku koaliciju 2020. godine. Kriminalne grupe u saradnji sa Crkvom Srbije planirale su kupovinu oružja za organizovanje novog puča na dan izbora 2020. godine, ukoliko na njima ponovo pobijedi prozapadna opcija. Još više su zastrašujuća otkrića o posjedovanju kriptovanog telefona Dritana Abazovića, tadašnjeg potpredsjednika Vlade, ujedno i koordinatora svih bezbjednosnih službi, koji je imao jedinu svrhu da tajno komunicira sa ilegalnim kriminalnim grupama.

Empirijski gledano, sprega hibridnih režima, njihovog represivnog aparata i propagandističkih medija sa ilegalnim strukturama paravojno-kriminalnog karaktera veća su prijetnja sigurnosti građana, pa i opozicionim aktivistima, nego što je to bio slučaj u rigidnim fašističko-komunističkim diktaturama. (U stabilnim diktaturama sovjetskog tipa osamdesetih godina bila je veća sigurnost građana, pa i opozicionih djelatnika, nego što je to bilo u isto vrijeme u Kolumbiji ili danas u Čečeniji Rahmana Kadirova).

Zato su građani Crne Gore, koji ne podržavaju marionetski antizapadni režim, poslije operacije helikopterskog ustoličenja mitropolita Joanikija, i zajedničkog dejstvovanja srpskih agenata, crnogorske službe bezbjednosti i paravojnih ekstremista 4. i 5. septembra 2021. godine, užasnuto shvatili da su centri moći u Crnoj Gori u ilegalnim ili paralelnim, a ne Ustavom i Zakonom propisanim institucijama.

Pogotovo su zatečeni i ustrašeni ovih dana nakon otkrivanja tzv. afere ,,Skaj“, koja nedvosmisleno potvrđuje da se imaju više razloga bojati od potencijalnih odreda smrti koji su povezani za Crkvom Srbije i Abazovićevim režimom nego od samog represivnog aparata nedemokratske, ali nekompetentne i neefikasne vlasti.

Ipak, veliki korak za eventualnu normalizaciju društvenih i političkih prilika u Crnoj Gori je sama činjenica što su javno prezentovani presretnuti razgovori o komunikaciji kriminalnih struktura sa visokim funkcionerima Vlade i njihovoj involviranosti u kadrovsku politiku policije, pravosuđa i tužilaštva. Jer, prva naredna demokratska vlada imaće dovoljno elemenata da pokrene postupak za utvrđivanje činjenica o postojanju zločinačke organizacije koju sačinjavaju Dritan Abazović, djelovi represivnog aparata Vlade, dio sveštenika Crkve Srbije, paravojni ekstremisti i kriminalci.

RAZORENA ZEMLJA

Vaše Ekselencije, glavna osobina autoritarnih i imperijalnih režima je da vode permanentnu kampanju u atmosferi vanrednog stanja i zato su često korak ili dva ispred konkurentskih i protivničkih država, koje se temelje na demokratskim procedurama i javnom mnjenju.

Ni nakon neuspjelog državnog udara 2016. godine mnogi politički čimbenici EU i NATO nijesu shvatili da se u Crnoj Gori prvenstveno vodi pretpolitička borba sa očiglednim geopolitičkim posljedicama, i da bivša vlast, koju je personifikovao Milo Đukanović, nije 2020. izgubila izbore zbog svojih anomalija koje su eskalirale tokom dugogodišnje vladavine nego upravo zbog njenih najboljih postignuća: sekularne, građanske, multikulturne opredijeljenosti, članstva u NATO i vodećeg mjesta među kandidatima u EU.

Dakle, lažna je tvrdnja – juče, danas, sjutra – da prozapadne indipendiste dezavuiše njihova sklonost korupciji i kriminalu, jer svaka vlada koju podržava Moskva i Beograd biće korumpirana i kriminalna. Dakle, ključno je pitanje, koje je kauzalno povezano sa svim ostalim pitanjima demokratizacije i modernizacije Crne Gore: hoće li mala jadranska republika biti privjesak „rusko-srpskog sveta“ ili dio zapadnog demokratskog svijeta.

Crna Gora je danas slaba, iznutra podijeljena, moralno, svjetonazorski, ekonomski razorena zemlja.

Onaj dio Crne Gore koji se zalaže za fantomsku državu -civilizaciju „od Jadrana do Japana“, uz pomoć Beograda i Moskve, osvojio je državni univerzitet, medijski javni servis, gotovo sve kulturne i prosvjetne ustanove, većinu portala i televizija, ključne privredne resurse...

Drugi dio Crne Gore, koji se grčevito bori za goli opstanak, kroz integracije u zapadni politički i civilizacijski krug, dosad je imao uglavnom načelnu podršku država NATO i EU. Istina, ova i ovakva podrška Zapada dosad je sprečavala velikosrpske unioniste da ekspresno pokrenu novu aneksiju Crne Gore Srbiji, i aretiraju, likvidiraju ili protjeraju iz zemlje brojne aktiviste građanskog i prozapadnog usmjerenja.

Ali, s druge strane, retorički često nejasna ili dvosmislena javna obraćanja predstavnika EU i SAD za Zapadni Balkan, na neki način ohrabruju javne i prikrivene velikosrpske nacionaliste da nastave nemilosrdnu diskriminaciju nesrpskog stanovništva, pogotovo nacionalnih Crnogoraca, govornika crnogorskog jezika i pristalica Crnogorske pravoslavne crkve.

Nedostatak jasnih određenja zapadnih partnera prema očiglednim nasrtajima velikosrpskog imperijalizma na građansko, nacionalno i državno biće Crne Gore, kao i izostanak konkretne političke, materijalne, medijske, ekspertske potpore svojim saveznicima, prozapadnim indipendistima – u mjeri koju crnogorski velikosrbi dobijaju pomoć od Beograda i Moskve – ohrabruje antidemokratsku i antizapadnu strukturu da nastave razaranja društvene, nacionalne i državne supstance naše zemlje.

GAŽENJE LJUDSKIH PRAVA

Vaše Ekselencije, u Crnoj Gori su ugrožena elementarna ljudska prava – individualna i kolektivna – na kojima se temelji zapadna demokratija.

Sam povod otvorenog pisma – fatva koju je pokazujući moju fotografiju pred televizijskim kamerama izrekao Dritan Abazović u Skupštini Crne Gore – je od drugorazrednog značenja u odnosu na hiljade građana Crne Gore, koji su diskriminisani zbog svoje nacionalne ili političke pripadnosti. Jer većina njih nemaju mogućnost, poput javnih djelatnika, da saopšte na koji način su im uskraćena elementarna ljudska prava, pravo na rad, profesionalni napredak i afirmaciju, iskazivanje kulturnih i nacionalnih osobenosti.

Kršenja ljudskih prava posebno su masovna i organizovana u mjestima gdje lokalnu vlast ima velikosrpska koalicija, poput Nikšića, Berana, Herceg Novog, Budve, u kojima su nacionalni Crnogorci građani drugog reda.

Stepen poniženja Crnogoraca i građana ostalih nacionalnosti koji ne podržavaju srpski klerofašizam, danas je postao neizdržljiv. I samo jasna i odlučna podrška Zapada može spriječiti novu eskalaciju nasilja i haosa sa nesagledivim posljedicama. Jer, osnovna pretpostavka za normalizaciju stanja u Crnoj Gori, vraćanja izvjesne stabilnosti i predvidljivosti je remisija smrtonosnog maligniteta velikosrpskog nacionalizma, koji ne priznaje crnogorsku naciju, multikulrno biće Crne Gore i samu državu Crnu Goru, kako to kancerogeno tkivo ne bi uništilo još zdrave ćelije i cijeli društveni organizam.

Velikosrpski nacionalizam ne pristaje ni na kakav kompromis, osim kad protiv sebe osjeti jaču snagu i volju: on uvijek traži sve, čeka povoljan trenutak za agresiju i nikad nije odustao od svojih zahtjeva da pokori Crnu Goru.

OPASNE POSLJEDICE IGNORISANJA PROBLEMA

Da zaključim, ignorisanje, relativizovanje, taktički kompromisi određenih zapadnih političara sa velikosrpskim nacionalizmom, koji je od 1991. godine pokrenuo četiri rata, nijesu eminentno posljedica starih doktrinarnih zabluda s početka 20. vijeka i nerazumijevanja lokalnog nasljeđa raznih varijeteta balkanskog svijeta, već i specifičnog duhovnog mentalnog habitusa ovdašnjih nacionalista, koji bolje poznaje politički sistem i praksu zapadnih društava nego što Evropa poznaje njih.

Nacionalizam istočnog tipa je ideološki plitak, ali domišljat, strastan i uporan. Često su zavodljivi i svjesni da njihova retorika zadire u najdublje emocionalne i iracionalne sfere ljudske prirode, pogotovo u balkanskim nacijama, s okasnjelim procesom kulturne i političke modernizacije.

Vjeru pretpostavljaju razumu, ali su suštinski bezvjerni – ponekad praznovjerni – i preziru razum. Vješto koriste heterogenost i suprotnosti unutar samih zapadnih društava i država, i veoma brzo se prilagođavaju novim okolnostima. Isto tako su spremni preko noći napraviti savezništvo sa dojučerašnjim neprijateljima.

O tome svjedoči i stvaranje nove osovine Beograd – Tirana, u kojoj su velikosrpski stratezi jednom novom zavodljivom krvavom bajkom sa idiličnim nazivom ,,Otvoreni Balkan“ na tanak led navukli Edija Ramu, premijera Albanije. Skrivena agenda ,,Otvorenog Balkana“ je etničko razgraničenje Srba i Albanaca i mijenjanje postojećih državnih granica Crne Gore i Sjeverne Makedonije. 

I u tom kontekstu pobjeda prozapadnih političkih struktura u Crnoj Gori nije važna samo za ukupni društveni prosperitet Crne Gore, opstanak crnogorske nacije i multikulturnog sklada, nego je i jednako važan pokazatelj vitalnosti i sposobnosti Zapada da se u budućnosti nosi sa malim i velikim izazovima, koji će mu nametati autoritarne ideologije i agresivni evroazijski režimi.