Proslavu godišnjice Podgoričke skupštine koju su upriličili Republika Srbija i Crkva Srbije u Crnoj Gori, uz sasluživanje Srpskog nacionalnog savjeta i nove-stare skupštinske većine, pogrešno je posmatrati kao njihov osvrt na istorijski događaj. Ova proslava je demonstracija ideologije Podgoričke skupštine. Ta ideologija se svodi na cilj koji je aktuelan od Ilije Garašanina: uništiti nezavisnu državu Crnu Goru i pripojiti je Srbiji.

Zadatak propagande ovih snaga je da taj cilj predstavi kao ostvarenje ideala tzv. tradicionalne Crne Gore, odnosno države Crne Gore do 1918. godine. U tome prednjači Demokratski front koji svoju apsolutno anticrnogorsku politiku najčešće opravdava pozivom na tradicionalnu Crnu Goru. Jedan osvrt na to. Nova srpska demokratija, kao glavna sila DF-a i skupštinske većine, ustanovila je na 100-godišnjicu Podgoričke skupštine 2018. godine Povelju „Marko Daković“ kao partijsku nagradu.

Tradicionalna Crna Gora je Dakovića zbog učešća u Bombaškoj aferi proglasila teroristom i osudila na smrt 1907. godine. Kaznu je izbjegao bjekstvom, a režim kralja Nikole ga je amnestirao 1913. godine. Daković se „zahvalio“ tradicionalnoj Crnoj Gori tako što je, kao član Izvršnog odbora Podgoričke skupštine, dao puni doprinos da se država Crna Gora ukine i pripoji Srbiji, a da se dinastija Petrović-Njegoš detronizuje.

Znači, NSD se bori za tradicionalnu Crnu Goru tako što slavi Podgoričku skupštinu koja je ukinula tradicionalnu Crnu Goru. NSD se reklamira kao nastavljač politike dinastije Petrović-Njegoš, a za uzor su uzeli teroristu koji je pokušao da bombama ubije kralja Nikolu. NSD se navodno diči Njegošem, a partijskoj nagradi je dala ime pučiste koji je na Njegoševu dinastiju krenuo bombama. Na osnovu ove propagandne besmislice jasno je da NSD i kompanija nemaju ništa zajedničko sa dinastijom Petrović-Njegoš ni sa Crnom Gorom do 1918. godine.

Svi koji slave Podgoričku skupštinu ne rade to zbog političkog i nacionalnog folklora niti zbog sentimentalnog osvrta na prošlost. Oni tako nagovještavaju ostvarenje svoje sadašnje politike. Podgorička skupština nije samo istorijski događaj. Ona je centralni dio političkog programa Demokratskog fronta i njegovih partnera.

Proslava Podgoričke skupštine je direktan poziv i zavjet da se Crne Gora, opet, ukine kao nezavisna država. S obzirom na to da je Podgorička skupština nasilno (državnim udarom, pučem, prevratom) ukinula Crnu Goru i anektirala je Srbiji, njeni današnji nastavljači primjenjuju iste metode. Kao i 1918. godine organizacija, naređenja i logistika (fali samo okupaciona vojska) stižu iz Srbije, a izvođači su domaći. Ista ideologija zahtijeva istu metodologiju. Čak se i služe istim rječnikom.

Nova-stara skupštinska većina svoje protivustavne poteze pravda voljom naroda od 30. avgusta 2020. godine. Gotovo identično su svoje pučističke postupke pravdali učesnici Podgoričke skupštine. Tada je mitropolit Gavrilo Dožić izjavio: „Danas nemamo ustava i zakona već volju naroda i to je za nas zakon.” Nikodim Cemović je saopštio: „Pozivanjem na pravne teorije ‘oće da se naglasi da se nijesmo skupili na osnovu zakona. Skupili smo se na osnovu narodne volje.

Kralj u Ustavu nije pominjao Veliku narodnu skupštinu jer je znao šta to znači. Nas 160 skupljeni na osnovu narodne volje što riješimo pravo je i zakonito je. Narod ‘oće da se kralj (Nikola) zbaci i da mu se imanje oduzme za narodne svrhe i da se kao izdajnik osudi na smrt.“ Milosav Raičević je potvrdio: „Mi smo ovdje skupljeni mimo zakona, ali ipak pravilno jer predstavljamo volju naroda.“

Učesnici Podgoričke skupštine javno su odbacili demokratiju. Janko Spasojević je izjavio da je Podgorička skupština „državni prevrat mirnim putem“. Potpredsjednik Podgoričke skupštine Savo Fatić je naveo: „Molim za izvinjenje što nijesmo u rukavicama parlamentarne forme, jer smo nevješti, a kažete da je ovo revolucija, dakle, s naše strane je dosta.“ Marko Savićević je saopštio: „Gospodo, do sada je bila mirna revolucija, pa može nastupiti i krvava.“ Ljubo Glomazić je bio jasan: „Ovdje je princip: mi smo revolucionarna skupština koja zakone provodi silom.“ Ovu politiku danas slavi i ponavlja nova-stara skupštinska većina.

Slavitelji Podgoričke skupštine tvrde da poštuju dinastiju Petrović-Njegoš, iako su njihovi uzori na Podgoričkoj skupštini drugačije pričali.

Radovan Bošković: „Gospodo, prije nego pređemo na taj veliki istorijski akt mišljenja sam treba prethodno izvršiti detronizaciju veleizdajničke dinastije Petrović-Njegoš na čelu sa kraljem Nikolom.“ Jefto Popović: „Došli smo da izglasamo ujedinjenje i zbacimo crnogorsku dinastiju Petrović-Njegoš.“ Velimir Jojić: „Njemu (kralju Nikoli) se ima saopštiti da će mu se, ako bude uhvaćen na teritoriji našoj, dati kuršum u čelo“. Vuko Pulević: „Ja, gospodo, smatram da treba i sud organizovati i odrediti gdje će biti mjesto toga narodnoga suda koji će ga (kralja Nikolu) suditi, a do tada narediti da ga ubije svaki ko ga prvi vidi na crnogorskoj teritoriji“.

Stevo Jovićević: „Svaki građanin dosadanje Crne Gore može Nikolu Petrovića i članove njegove dinastije, kao veleizdajnike, uhvatiti i ubiti pošto ga Narodna velika skupština nije u mogućnosti sada dovesti pred sud, osuditi ga i kao veleizdajnika kazniti smrću.“ Nikodim Cemović je saopštio: „Ja molim da se odluči: da se (kralj Nikola) osudi na smrt i da mu se imanje oduzme za narod.“ Milosav Raičević: „Mi smo ga (kralja Nikolu) već osudili i svrgnuli kao veleizdajnika. Interesi Crne Gore su zahtijevali da se pripojimo Srbiji, a da bi se to provelo mi smo morali svrći kralja Nikolu, pa sve da je on najbolji vladar.

U rezoluciji smo ga osudili kao izdajnika i u ime srpskog naroda u Crnoj Gori treba da mu zabranimo ulaz u Crnu Goru i da mu imanje konfiskujemo.“ Učesnici Podgoričke skupštine su bili jasni. Nasilno su ukinuli Crnu Goru i svrgnuli crnogorsku dinastiju Petrović-Njegoš i kralja Nikolu. Zato se ne može istovremeno slaviti Podgorička skupština i poštovati „tradicionalna“ Crna Gora i dinastija Petrović-Njegoš. To je nespojivo. Pored toga, slavljenje Podgoričke skupštine je i protiv pravnog poretka Crne Gore, jer je Skupština Crne Gore 2018. godine usvojila Rezoluciju kojom su zvanično osuđene odluke Podgoričke skupštine.

Učesnici Podgoričke skupštine su jasno saopštili i što čeka njihove suparnike. Tomica Ivanović: „Ja predlažem da bi red bio bolji, da se obrazuje apelacioni sud od strane Narodne skupštine, da se tom sudu da punomoćje da svakoga onoga koji bude protivan odluci Narodne skupštine kazni smrću kao veleizdajnika“. Blažo Begović: „Nije isključena mogućnost da bude građanskog rata i zbog toga treba staviti u dužnost Izvršnom odboru da preuzme najstrožije mjere i da se obrazuju prijeki sudovi“.

Mihailo Božović: „Velika Narodna Skupština nalaže Izvršnom odboru…da može uspostavljati i prijeke sudove čija se nadležnost ima protezati isključivo na zločine učinjene u namjeri da se novostvoreno stanje onemogući ili kompromituje“. Milosav Raičević je priznao i ko im je ovo omogućio: „Nama su saveznici omogućili da slobodno radimo, pretresemo ova pitanja, kao odgovornost vladara Crne Gore i tako dalje“.

Citati iz izlaganja učesnika Podgoričke skupštine nijesu mrtve stenogramske riječi iz davnog događaja, već živi politički program sadašnje nove-stare skupštinske većine. To je živa bjelaška ideologija koja Crnoj Gori donosi zlo. Ko to ne razumije, još nije shvatio šta je Podgorička skupština niti shvata da se Crnoj Gori od 30. avgusta 2020. godine priprema nova Podgorička skupština. Oni koji se ne mire s „novostvorenim stanjem“ već se izvode pred prijeke ideološko-nacionalističke sudove. Scenario je davno zapisan.