Opozicija je napravila protest, ljudi su došli. Bojkot štelovanog popisa, kao gest „građanske neposlušnosti“ svima nam je unio svježinu u rutinu političkog života opozicije. Djelovalo je kao „konačno malo akcije“ nakon pseudo opozicionarenja sa rotirajućim palcima, krivim vratovima govorničkim uzdasima, i... Ma, znate već... Građani su bili spremni da (opet) zažmure na astronomske cehove „tatinih sinova“, egzotične destinacije i kompromitaciju jedne ideje, na blazirano ponašanje bivše elite, koje je ličilo na sve, samo ne na opoziciju.
Jednog „lijepog“ dana samo su osvanuli naslovi da je sporazum pozicije i opozicije (i Vijeća manjinskih naroda) potpisan, da je sve dogovoreno, prihvaćeno, ljubav se rodila i od bojkota se odustalo bez adekvatno komunicirane strategije sa građanima koja bi im pomogla da razumiju o čemu se zapravo ovđe radi?!

Meni je jasno da opozicija razmišlja tako da po svaku cijenu mora da izgradi imidž konstruktivnog faktora u društvu, jer joj to omogućava kiseonik zvani „koalicioni kapacitet“. Ali isto tako mi je jasno da taj status u odnosu na ovakve partije većine nikad neće dobiti! Jednostavno, anti DPS i anti „referendumska“ politika ostaje jedna od najpoželjnijih šargarepa na štapu za njihove birače. No, to je već opozicioni probem, ali pitam se do kada će se taj problem „naplaćivati“ nama - građanima?

Ko nam garantuje da će popis biti održan u regularnoj atmosferi? 

Ako i opozicija sumnja u to, zašto je potpisivala sporazum u čije sprovođenje nije sigurna? 

Kakva je to država koja ne poštuje potpisane sporazume? 

Šta se dešava u tom scenariju? 

Tek kad opozicija bude razumjela da građani žele da znaju odgovore na sva pitanja, umjesto što ih dočekuju šok-naslovi u medijima, razmjeće i razlog rasta trenda apsinenata na štetu građanske ideje. 

Građani se jednostavno ne osjećaju dijelom društvenih procesa. Ne osjećaju se dovoljno poštovani i uvaženi, makar onaj dio njih koji vrijednosti dijeli sa opozicijom. Sasvim je logičan trend pasiviziranja birača i njihovo masovno razočaranje, ako ih partije pozivaju samo onda kada treba izaći na ulicu da čuju 100 puta izrečene istine, koje u tom maniru polako postaju floskule. 
Sa druge strane, nacionalni politički koncept doživljava renesansu. Bosnizacija Crne Gore uveliko se sprovodi, politički liderčići iz interesa pristaju na taj antigrađanski tango, sa civilizacijskim koracima isključivo unazad. 

„Kako možeš, Marunoviću, tako nešto da kažeš!?“ 

Kako možeš TI, bivši građaninu, da lični ideološki, vrijednosni, filozofski misaoni kosmos svedeš pod „Srbin“? „Bošnjak“? „Albanac“? „Crnogorac“(ima i takvih)? Šta su tvoja uvjerenja? Na kom polu političke ravni leže? Jesi li možda centristički socijalista? Ili konzervativni, blago desni tradicionalista? Nacional-liberal? Sekularni liberal? Neokomunista? Envaermentalista? Zeleni radikalni konzervativac? Možda si ultra islamista? Ultra pravoslavni klerikalista? Kosmopolitski demokrata? Marksistički demokrata? Defanzivni demokrata? 

Pitam te, šta si u svom političkom biću, u svom stavu, ideji, kičmi, ako kičme imaš bivši građanine? Bošnjak? Srbin? Ipak, to je sve? „Muzika“ tvog imena i prezimena određuju tvoje ideje? Društvena misaona ameba? 
Iako možda zvuči grubo, oštrica zdravih vrijednosti mora biti nemilosrdna u svakom zdravom društvu. Iza te oštrice stoji kultura, iza nje stoji civilizacija, iza nje stoji kompleksna priroda diverziteta savremenog čovjeka, kao njegove najveće vrijednosti. Tako se bori za građansko. Suštinski građansko.

Nije znak demokratičnosti tolerancija na loše društvene navike naših sugrađana, već afirmacija kritičkog promišljanja istih! Zato, na koju god stranu da se okrenemo dočeka nas pogrešan patern i bizaran paradoks. Opozicija koja je zakleta u građanski koncept energično se udvara antigrađanskoj, pronacionalnoj, klerikalnoj vlasti, sačinjenoj od nacionalnih i vjerskih grupa i jednim čovjekom koji ih veže. Čovjekom koji naizgled nema ideologiju, ali takav utisak stičemo jer se s njom nikad nismo susreli. Novac, iliti pare kao ideologija. Pa i logično je, kad pogledate, da jedan „monetarista“ prevesla sve ostale.

Ostaje da vidimo da li je ovim zajedničkim sporazumom koji je ubio ideju bojkota, po istom principu koji je ubio i pokret „Ima nas“, opozicija nesvjesno i zvanično predala štafetu Spajiću kao lideru za neko novo vrijeme, neke druge Crne Gore. Samo da znamo već jednom, dođavola, KOJE?!

Danilo MarunovićAutor

Izvor Analitika