PODRIVANJE EVROPSKIH VRIJEDNOSTI
Nezavisna ruska medijska kuća Insajder objavila je u saradnji sa njemačkim listom Špigl da Vladimir Sergienko, ukrajinski savjetnik njemačkog poslanika iz krajnje desničarske stranke Alternativa za Njemačku (AfD), navodno radi za rusku Federalnu službu bezbjednosti (FSB). Insajder je naveo da je Sergienko bio u direktnoj komunikaciji sa oficirom FSB po imenu Ilja Vehtomov, pozivajući se na procurjele mejlove i druge dokumente. Sergienko radi kao pomoćnik člana Bundestaga AfD Eugena Šmita, gdje pomaže u pisanju govora za Šmita i druge poslanike AfD. U svom javnom svojstvu, Sergienko je navodno „preduzeo direktne akcije u cilju ometanja odbrambenih napora Ukrajine i preduzeo ih je na zahtjev svog rukovodioca FSB-a“. Takve akcije navodno uključuju podnošenje tužbe protiv njemačke vlade za odlaganje bezbjednosne pomoći Ukrajini i pisanje pisma papi Franju o navodnom „progonu hrišćana u Ukrajini“. Insajder je napisao da je Sergienko lično potvrdio da je u opasnosti da izgubi njemačko državljanstvo nakon što je navodno otkriveno da je lagao o odricanju od ruskog pasoša, rekavši da umjesto toga ima samo ukrajinsko državljanstvo. Objavljivanje ovog istraživanja je drugo takvo potencijalno pogubno otkriće za evropske institucije.

Insajder je 29. januara pisao da je Tatjana Ždanoka, dugogodišnja poslanica u Evropskom parlamentu iz Letonije, navodno agent FSB. Portparol parlamenta najavio je zvaničnu istragu o Ždanokinim aktivnostima sljedećeg dana. Kao i kod Ždanoke, Sergienkovo prorusko raspoloženje nije bila tajna. Insajder je pisao da se Sergienko pojavio na ruskoj televiziji kako bi se zalagao za predaju Ukrajine, a takođe je širio niz neosnovanih teorija zavjere, uključujući i da Njemačka planira da ubije predsjednika Ukrajine Volodimira Zelenskog. Takođe je navodno posjetio Rusiju 18 puta od početka invazije u punom obimu.

KREMLJ SVE USPJEŠNIJI

Hrvatski analitičar objašnjava da su populisti u Evropi ,,laka meta“ za Kremlj.

– Činjenica je da su evropske demokratije već godinama pod strašnim pritiskom patogenih koruptivnih uticaja Putinovog totalitarnog režima. Takvo djelovanje ruske obavještajne mreže nije ništa novo, ono je postojalo i u vrijeme Hladnog rata, jedino što je razlika što su tada postojala dva paralelna izvora utcaja, ideološki i koruptivni, a današnji konfidenti ruskog sistema regrutuju se zapravo isključivo pomoću korupcije. Doduše, i danas se režim Vladimira Putina oslanja na „ideološki bliske“ političke krugove, s time što to danas više nijesu komunisti, nego populisti i radikali, u manjoj mjeri lijevi, poput Like i novonastajućeg pokreta u Njemačkoj, a češće desni, poput austrijske Slobodarske stranke, sljedbenika Marin Le Pen u Francuskoj, AfD-a u Njemačkoj – objašnjava Đenero.

Kaže da je svojevrsni apsurd da je Evropska unija, kao institucija utemeljena na evropskom mirovnom poretku uspostavljenom nakon Drugog svjetskog rata, u većoj mjeri izložena tom Putinovom patogenom uticaju.

– Jedan od razloga je i loš izborni sistem kojim se bira Evropski parlament. Naime, stabilni politički sistemi, kakav je njemački ili francuski, a isto važi i za britanski, imaju ugrađene mehanizme koji blokiraju uticaje populističkih radikala. Njemačka i Francuska te su sisteme modelirale nakon Drugog svjetskog rata, oslanjajući se na neugodna iskustva iz međuratnog razdoblja, posebno ona iz Vajmarske republike. Prag za ulazak u nacionalni parlament (pet posto na nacionalnoj osnovi ili tri direktna mandata) do ujedinjenja Njemačke radikale je držao izvan parlamenta, a danas njemački radikali imaju veću zastupljenost u Evropskom parlamentu nego u Bundestagu. Slično je i sa Francuskom i njenim dvokružnim većinskim sistemom, koji osigurava da Le Pen i njeni desni radikali ostaju na parlamentarnoj margini, a osim donacija i kredita iz Rusije, svoje patogene operacije u Francuskoj finansiraju i sredstvima koje dobijaju iz Evropskog parlamenta. Uostalom, i zloglasni Nigel Faraž sa svojom euroskeptičnom opcijom, koja je na kraju uspjela izazvati Bregzit, nikad nije uspio ući u Vestminstersku palatu, britanski parlament, ali je svoje operacije vodio iz Evropskog parlamenta i finansiran novcem evropskih poreznih obveznika – kaže Đenero. Ipak, ističe da uprkos svim izazovima, sve patogene opcije koje su se plasirale u evropske institucije, do sada nijesu uspjele potisnuti evropske vrijednosti i nijesu dovele u pitanje temelje evropske saradnje.

– Unija nije savršena, ali je najbolje što imamo –kaže Đenero.

Na pitanje koliko je onda realno da EU pomogne regionu Zapadnog Balkana u borbi sa malignim uticajem Moskve, koja preko Beograda drži ovaj dio Evrope u šaci, Đenero podsjeća da se i pred Miloševićem evropska politika dugo povlačila.

– I u vezi s njim je postojalo uvjerenje da je moguće osigurati najprije održavanje jedinstvene Jugoslavije, pa onda razgovarati o demokratskim reformama, a onda se na njega gledalo kao na onog koji može osigurati zaustavljanje rata ili barem kontrolu nad sukobima. Na kraju je taj režim završio iza sanitarnog koridora sankcija, i to u uslovima prije nego što se u Rusiji uspostavio patogeni totalitarni režim. Milošević je pao u prvoj godini Putinove vladavine, u vrijeme kad su se njegov represivni sistem i diktatura tek uspostavljali. Nakon terorističkog upada Vučićevih sljedbenika na Kosovo, u mjesto Banjska, nakon otvorene krađe na izborima, nakon nesputane diktature nad velikom većinom medija, gotovo kao u Putinovoj Rusiji, nakon razaranja svih demokratskih institucija, uticaj Vučićevog režima u Beogradu dramatično opada, a ovaj se održava u sedlu samo zato što je opozicija u mnogo čemu još gora od Vučića. Uostalom, to u Crnoj Gori nažalost vrlo dobro znate, a medijski koncern koji u Srbiji slovi kao demokratska alternativa medijima pod kontrolom režima, u Crnoj Gori sudjeluje u velikosrpskim operacijama i zatiranju pluralizma crnogorskog medijskog reljefa – kaže Đenero.

POGLED IZ HELIKOPTERA

Ističe da samokritične evropske diplomate priznaju da su današnji evropski kapaciteti svedeni na to da vide samo „pogled iz helikoptera“ na ono što se događa na Balkanu. Ključevi stabilizacije Balkana nijesu u Beogradu, nego u Crnoj Gori, Bosni i Hercegovini i Sjevernoj Makedoniji.

– Umjesto stvaranja savezništva sa proevropskim snagama u ovim državama, podliježe se šematskom uvjerenju kako je Srbija država s najvećim ekonomskim, populacijskim i administrativnim potencijalima na ovom prostoru i kako je svojevrsna piramidalna struktura odnosa na Balkanu, pri čemu Srbiji pripada vrh piramide, nešto sasvim prirodno. Dakle, najgore što Evropska unija može učiniti ona upravo čini: ne insistira na matričnoj strukturi odnosa na Balkanu, dakle strukturi prema kojoj su oblikovani odnosi unutar EU, nego prihvata superiornost režima u Beogradu kao balkansku zadanost – kaže Đenero.

Na pitanje kako se u ovu priču uklapa slika šefice Delegacije EU sa trobojkom u kabinetu četničkog vojvode uz izjavu da Crna Gora ide u dobrom pravcu, Đenero kaže da je ambasadorka EU napravila početničku grešku, jer osoba na takvom položaju nema pravo na početničke greške.

– Teško je znati je li joj zamka u kabinetu nepravosnažno osuđenog učesnika u ruskoj konspiraciji protiv Crne Gore brižljivo pripremljena ili je uletjela u nju, ali takve greške se ozbiljnom diplomati ne smiju dogoditi. Jasno je da je i njoj bilo neugodno već i to što je sjela u taj kabinet, a ne samo što joj je za leđima bila izvrnuta Putinova ili pravilno postavljena Dodikova zastava. Ima li smisla da evropske diplomate razgovaraju sa povjerljivim čovjekom Moskve i Beograda. Naravno da ne, jer takvi razgovori samo stvaraju štetu, jer legitimišu položaj ovog aktera. Međutim, istina je da je taj čovjek šef najveće političke frakcije unutar administracije, da njegovim sljedbenicima „po vertikali“ pripada četrdeset posto mjesta na politički određenim položajima, a da on ima veto poziciju unutar zakonodavne procedure. Jedna od slabosti Unije je što nije jasno definisano s kim evropski predstavnici u aktuelnoj crnogorskoj administraciji razgovaraju, a s kim ne. Je li demarkacijska linija ona podjela koju je Unija, zajedno s američkim partnerima, zastupala u vrijeme sastavljanja administracije ili se ta linija izbrisala. Loše je što je gospođa Popa susretom zbog kojeg se poslije morala sramiti, izbrisala tu demarkacijsku liniju. Svaki razgovor s onima koji niti ne skrivaju da u političkom sistemu zastupaju patogeni uticaj Putinove Rusije i Vučićeve Srbije, ne može donijeti ništa korisno predstavnicima demokratskih opcija, ali jača uticaj aktera koji zastupaju autoritarne i totalitarne projekte i povećava prostor za ruski patogeni uticaj –zaključuje Đenero.

Izvor Pobjeda