Čuli smo ovih dana da ni Njegoša ne bi bilo bez Svetoga Save, ne bi imao otkud da dođe, kako tvrde. Ta babska naklapanja dolaze od čelnika Srpske crkve u Crnoj Gori, Joanikija.

A notorna i zlohuda činjenica je da ni Joanikija, ni popovske bande, koja se danas sjatila u Crnu Goru, ne bi bilo da nije bilo Srebrnice! Ova gomila demonskih mesija začela se u genocidu nad nevinim narodom. To što oni danas propovijedaju je sa deponije moralnog i intelektualnog smetljištva, neprimjerno i nedostojno istinskog pravoslavlja.

Njegoš niti je kad spomenuo Svetog Savu, niti je ikad kročio nogom u Srbiju, sa kojom je Joanikije identifikovao Svetog Savu, kao jednu svetu i božju simbiozu.

Njegoš je srpstvo jedino upotrebljavao uopšteno, kao poetsku metaforu. Nikad se nije direktno obratio Srbima, kao što to čini bezbroj puta svojem crnogorskom narodu:

 “U  pamet se dobro, Crnogorci; I što ću vi kriti, Crnogorci,itd, baš kako to dolikuje duhovnom pastiru prema narodu kojemu pripada svim svojim bićem.

Istovremeno, Njegošu srpstvo služi kao poetski izraz ropstva pod kojim se srpski narod nalazio pod Turcima, dok je on pjevao o slobodarskoj i hrabroj borbi svog naroda, protiv osmanlijskog zavojevača: “O prokleto srpstvo ugašeno; srpskoj kapi svud ime pogibe”, itd. Da je Njegoš glasno i jasno razlikovao ova dva naroda vidi se iz jednog jedinog stiha u Gorskom vijencu: “I cujte me dobro, Crnogorci… da je bješe Srbin ugrabio, ako oćah glave okrenuti".

 Ako Joanikije izjednačava srpstvo i svetosavlje, onda se  “prokleto srpstvo ugašeno” odnosi i na svetosavlje, a po “srpskoj kapi svud ime pogibe” teško da bi i Svetom Savi ostala kapa na glavi!

 U ime ovakvih, kao što je Joanikije i njegova gomila, Njegoš se obratio u "Luči" bogu s molitvom “ Uzen tamu iz slijepa uma; I zlu zavist iz pakosne duše”.

Piše: Blažo Sredanović  

Izvor:AntenaM