Ponavljanje istine može dosaditi, ali vjerujem da to nije uzaludan posao, ako makar i jedno uvo bude otvoreno za odjeke te istine. To je istina o pogubnom efektu etnovjerstva, kontinuitetu laži i kleronacionalističkog zla koji i danas truju ono malo mladeži što je ostalo u Crnoj Gori.

Značaj rezolucije o Srebrenici UN leži i u činjenici da je ova inicijativa primorala čak i one ,,najelegantije“ negatore genocida u Crnoj Gori da se javno i nedvosmisleno pridruže velikosrpskom kleronacionalističkom strojevom koraku koji postaje sve oštriji i odlučniji.

Pravo lice su pokazali oni koji su svoje negatorstvo genocida i nesposobnost da se suoče s prošlošću do sada nemušto uvijali u tanke slojeve besmislenih, ali opasnih političkih narativa. Sada nema dileme o tome šta leži na srcu svim vajnim demokratama, pomiriteljima, para-intelektualcima i para-akademicima, te partijskim istinoljupcima i kriptovalutnim osvježivačima koji vladaju u Crnoj Gori.

PRAVO LICE SPC

Isto važi i za Srpsku pravoslavnu crkvu u Crnoj Gori koja je svoj radikalizam, nacionalističku ostrašćenost, osvetničku ideologiju i prevarnost do sada pokušavala da prikrije pod naborima stihara i kamilavke. Njeno sveštenstvo je nastojalo da sakrije sopstvena ružna lica tako što je konstantno naklapalo o tihovanju i meditaciji kao spasonosnim tehnikama za ranjenu narodnu dušu i izlizanu duhovnost. U suštini, sveštenici su nudili (i još uvijek nude) polupismene banalnosti koje sluđuju potpuno dezorijentisano građanstvo što je odavno izgubilo svaku nadu u pravednost obadva svijeta.

Mitropolit Joanikije je potvrdio kontinuitet ovog prikrivanja, iskoračio iza oltara i pokazao da je on vjerski poglavar koji vjerno slijedi stavove svojih prethodnika. Njegovo negiranje genocida u Srebrenici je ono što je obilježilo sve aktivnosti SPC tokom posljedne tri decenije.

Saznali smo da je Srebrenica za mitropolita Joanikija ,,ratni zločin nad Bošnjacima“ koji je počinio ,,dio pripadnika Vojske Republike Srpske“. Pohitao je da opomene kako je priča o genocidu u Srebrenici ,,neodrživa i opasna“ jer ,,nije naučno utemeljena“, ali je ,,politički motivisana“. Potom je ustvrdio da UN rezolucija ima za cilj da obilježi srpski narod kao genocidan.

Svodeći liniju odgovornosti na ,,dio pripadnika“ Vojske RS, Joanikije definiše srebrenički genocid kao nekontrolisanu akciju nekolicine radikalnih osvetnika nad čijim sunarodnicima su ,,Bošnjaci…tokom građanskog rata u Bosni i Hercegovini, 1991-1995. izvršili mnoge zločine“.

Ovim on agresiju na Bosnu i Hercegovinu definiše kao građanski rat, a osvetu promoviše kao legitimni čin. U ovoj tački mitropolit potvrđuje svoju duboku privrženost strašnom plemenskom uputstvu: ,,Ko se ne osveti, taj se ne posveti“. Ovo je veoma zabrinjavajuća i krvožedna poruka koju Joanikije šalje mladim pravoslavnim vjernicima u Crnoj Gori i šire.

JOANIKIJEV NARATIV LAŽI

Nadalje, mitropolit negira dokumentovanu komandnu odgovornost oficira VRS i njihovih mentora, saradnika i logističara iz Beograda, kao i dokazanu političku saradnju tadašnjih vlasti u paradržavi RS i Srbiji. Joanikije odbija da prihvati činjenicu da je srebrenički genocid, kao i svaki genocid, po definiciji proizvod sistemske odluke da se eliminiše dio bošnjačke populacije.

Ovaj vjerodostojnik SPC u Crnoj Gori takođe netačno prikazuje djelovanje pokojnog patrijarha Pavla tokom devedesetih.

Oni koji sjećanje ne nose u buđelaru ili ispod debelog ogrtača-felona, pamte da je 1991. patrijarh Pavle potpisao pismo upućeno lordu Karingtonu, u kojem je zahtijevano da ,,svi Srbi moraju ući pod zajednički krov sa Srbijom i svim srpskim krajinama“. Oni koji smiju da se sjećaju - znaju šta se nakon toga dogodilo.

Patrijarh Pavle je takođe blagoslovio dva ratna zločinca: Karadžića i Mladića, a oni su potom pod njegovim blagoslovom spržili svaku stopu zemlje na koju su kročili. Nakon što je Karadžić dospio u Hag, Sinod SPC je tražio „obustavljanje postupka Haškog tribunala protiv doktora R. Karadžića“, a patrijarh Pavle mu je u zatvor poslao ikonu blagoslovenu s ličnim potpisom.

Nadalje, on nije sankcionisao sveštenika Gavrila, koji je pod epitrahiljem blagoslovio Škorpione. Za neupućenu mladež u Crnoj Gori: to su bili ubojice paravojske iz Srbije koji su 1995 godine, uz makadamsku cestu kod Trnova, likvidirali nesrećne bosanske dječake, pa sve to uredno snimili video-kamerom.

Joanikijeva licemjerna tirada, povodom rezolucije o Srebrenici UN, knjiški je primjer negiranja genocida koji je materijalno dokazan, sudski procesuiran i naučno uokviren desetinama stručnih knjiga i milionima stranica dokumenata koja čine danas virtuelni arhiv haškog suda.

Danas ulicama crnogorskih gradova strojevim korakom marširaju mlade legije Nikolaja Velimirovića. Pod zastavama druge države i pod omoforima sveštenika SPC, duhovi problematičnih svetaca (počivših zločinaca) i mladi pravoslavni osvetnici se čvrsto drže za ruke dok prizivaju Svevišnjeg, devet Jugovića, Miloša, Banović Strahinju i njegovog hrta Karamana, i prijete vojskom koja će se, kad-tad, vratiti na Kosovo i mrskim neprijateljima vratiti ,,milo za drago“

Mitropolitovo negiranje genocida i promocija ideologije ogrnute u kaftan vjerskog fundamentalizma su karakteristike ponašanja, mišljenja i djelovanja SPC i njenih ekspozitura koje u Crnoj Gori nose različita partijska imena. Ovo djelovanje je proizvod decenijske kohabitacije i međusobnog nadograđivanja srpskih etnonacionalnih mitova i formalne institucionalne strukture SPC. Tokom posljednjih stotinjak godina, etnonacionalni mitovi su postali okosnica koja definiše i uokviruje viđenje svijeta ove vjerske organzacije. Istorijska transverzala te kohabitacije se lako može dokumentovati.

Važno je reći da su od ranih devedesetih do danas obojica vjerskih poglavara SPC u Crnoj Gori vrijedno radili na promociji tih mitova. Sporadični pokušaji da se, po ovim pitanjima, kreira razlika između bivšeg i sadašnjeg mitropolita crnogorsko-primorskog su izuzetno štetni jer su, prije svega, bazirani na neistini. To su pokušaji kreiranja novih (naših?) mitova u nadi da bi oni mogli imati određenu političku upotrebljivost u međusobnom nadmetanju srpsko-crnogorskih partitokratija.

FOTO: UGC

PLAĆANJE CEHA

Kao što to obično biva, najveću cijenu su platili vjernici. Pod plaštom vjerske službe i edukacije, SPC je svoju pastvu projavila kroz svojevrsnog ideološkog ,,toplog zeca“. Vjernici su prošli temeljnu ideološku transformaciju, jer institucija SPC danas primarno funkcioniše na osnovu etnonacionalističkih principa. Rezultat ovog procesa je pogubno etnovjerstvo koje danas dominira u Crnoj Gori i šire.

Proizvod ovog krivog srastanja etnonacionalnih mitova i vjerskih institucija je politička strategija koja se gotovo svakodnevno demonstrira na ulicama crnogorskih gradova. Političke ideje kojima je zatrpana naša zbilja se direktno izvode iz mitova i predanja o slavnoj i zlatnoj prošlosti.

Ovi mitovi i predanja su za popove i političare činjenice na kojima oni nastoje da utemelje svoj ujedinjeni politički izraz. Ovo je jedan od rijetkih trenutaka kada vrijedi sjetiti se ratnog zločinca Radovana Karadžića, koji je daleke 1994. govorio da ,,glas Crkve sluša kao glas najvišeg autoriteta“.

Danas ulicama crnogorskih gradova strojevim korakom marširaju mlade legije Nikolaja Velimirovića. Pod zastavama druge države i pod omoforima sveštenika SPC, duhovi problematičnih svetaca (počivših zločinaca) i mladi pravoslavni osvetnici se čvrsto drže za ruke dok prizivaju Svevišnjeg, devet Jugovića, Miloša, Banović Strahinju i njegovog hrta Karamana, i prijete vojskom koja će se, kad-tad, vratiti na Kosovo i mrskim neprijateljima vratiti ,,milo za drago“.

Za neupućene, radi se o svešteniku Nikolaju Velimiroviću koji je 1935. godine održao predavanje na Kolarčevom narodnom univerzitetu u Beogradu. Ovaj sadašnji svetac SPC je tada, između ostalog, pohvalio Adolfa Hitlera ,,jer je poduzeo posao koji se priliči jedino svetitelju, geniju i heroju“. Nešto kasnije je isti svetac napisao himnu Dimitriju Ljotiću zato što se ovaj zločinac borio na strani Hitlera čitavih osam dana nakon završetka Drugog svjetskog rata. Proces rehabilitacije i sakralizacije ovog sveštenika je formalizovan na sastanku Svetog arhijerejskog sabora 24. maja 2003. godine. Taj čin označava početak procesa političkih kanonizacija od strane SPC.

TERET SAUČESNIŠTVA

SPC je bila saučesnik u promociji osvajačkog rata i etničkog čišćenja tokom devedesetih i, shodno tome, u svim zločinima, uključujući i genocid u Srebrenici, koji su počinjeni u ime srpske nacije i ideologije što se lažno predstavljala kao pravoslavna vjeroispovijest. Dok se punousto poziva na istinu i pravdu, mitropolit Joanikije negira srebrenički genocid zato što želi da sakrije istinu o ovom saučesništvu. On ne shvata da je upravo negiranje genocida najsnažnija potvrda saučesništva.

Mislim da nema boljeg zaključka nego da podsjetim mitropolita Joanikija na veliki oslobađajući potencijal istine, ako joj zaista pogleda u oči. To ću učiniti parafrazirajući velikog naučnika, počivšeg Mirka Đorđevića.

U jednom od svojih lucidnih komentara naših domaćih jada, on je podsjetio da mnogi epitrahilji i generalske epolete leže pod pepelom onih koji su likvidirani u Srebrenici. Pozvao je da se neko konačno suoči s tom istinom i podvuče crtu ispod prošlosti kako bi svi mi spoznali istinu koja oslobađa.

Na žalost, svojim negiranjem genocida u Srebrenici, mitropolit Joanikije se koracima ,,od sedam milja“ udaljava od ovog Isusovog viđenja snage koju istina nosi u sebi.

Izvor:Pobjeda