Ruski FSB i srpski BIA agenti zatrpavaju danima javni prostor dezinformacijama i medijskim spinovima - brojni naslovi i objave, počev od onih koji negiraju genocid u Srebrenici, preko tribalnog ponavljanja mantre da „srpski narod nije genocidan“ - što niko nije rekao ili napisao u dokumentima - do onih koji kao kredibilne svjedoke uzimaju šarlatane i svjetske prevarante kako bi se sjenka sumnje stavila na masovni zvjerski šestodnevni progon i likvidaciju ljudi samo zato što su druge vjere.

Tekstovi su sinhronizovano pušteni u javni prostor tokom sedmice prije glasanja u UN, a pisali su i kako ni glasanje o Rezoluciji o genocidu u Srebrenici u UN ne bi bila utjeha porodicama koje su izgubile svoje najmilije i koje posmrtne ostatke još traže po masovnim grobnicama.

Sve manipulativne strategije su iskorišćene, kao i svi agenti. Da bi se sakrila istina. A istina glasi: U Srebrenici se desio genocid. U Srebrenici je ubijeno preko 8.300 nenaoružanih civila, samo zato što su Bošnjaci/Muslimani.

RITAM ZLOČINA

A kompletan slijed monstruoznog, planiranog i dirigovanog etničkog čišćenja jednog naroda vidi se iz materijala koji je objavio srpski politikolog i političar Naim Leo Beširi na X mreži, među kojima se nalazi i trofejni snimak zloglasnih „Škorpiona“ dok ubijaju zarobljene, goloruke dječake, kao i vojna depeša u kojoj se priznaje likvidacija oko 8.000 ljudi.

– Taj posao odrađuju samo jedinice MUP-a – piše u depeši u kojoj se pominje likvidacija 8.000 ljudi, a koju potpisuje načelnik centra Dragomir Vasić.

Beširi je hronologiju srebreničkog genocida u jednoj nedjelji jula 1995. godine rekonstruisao na osnovu iskaza svjedoka, dokumenata i drugih dokaza izvedenih na suđenjima pred Međunarodnim krivičnim sudom za bivšu Jugoslaviju. Objavio je dokumenta koja pokazuju da komandant Drinskog korpusa VRS izdaje 6. jula 1995. naređenje za operaciju „Krivaja ’95“ što je kodno ime za napad na Srebrenicu.

Pošto je izostao ozbiljan otpor, kako Armije BiH tako i Holandskog bataljona u enklavi i NATO avijacije iz vazduha, Mladićeve snage su 10. jula došle nadomak Srebrenice i više im ništa nije sprečavalo ulazak u nebranjenu „zaštićenu zonu“ – piše Beširi.

NAREĐENJA MLADIĆA, KOVAČA...

Beširi objavljuje depešu o vanrednom borbenom izvještaju komandanta Drinskog korpusa 9. jula 1995. godine u kojoj se navodi da su vojne snage već „izvršile zadatak i stvorile uslove za produženje napada ka Srebrenici“, ali i odgovor Glavnog štaba Vojske Republike Srpske u kojoj se kaže kako je „predsjednik Republike zadovoljan rezultatima“ kao i da je saglasan da se „nastave dejstva radi zauzimanja Srebrenice, razoružanja muslimanskih terorističkih bandi“.

Slijedi naređenje Glavnog štaba VRS 10. jula 1995. godine, koje potpisuje Ratko Mladić, u kojem naređuje ofanzivna borbena dejstva, a na što se odmah, istog dana naslanja MUP Republike Srpske koji izdaje naređenje da se 11. jula na teritoriji Srebrenice moraju naći „dio snaga MUP-a RS koji učestvuje u borbenim dejstvima na sarajevskom ratištu“.

– U sastav jedinice ulaze drugi specijalni odred policije iz Šehovića, prva četa pjp cjb Zvornik, mješovita četa združenih snaga MUP-a, Srbije i Republike Srpske i četa iz kampa centra za obuku na Jahorini – piše u vojnoj depeši koju potpisuje komandant štaba Tomislav Kovač.

Slijede snimci na kojima se vide tenkovi i borbena vozila kako ulaze u Srebrenicu.

Ratko Mladić dolazi među izbjeglice u Potočarima, uvjerava ih da im se neće ništa loše dogoditi i da će, oni koji žele, biti evakuisani. Opominje roditelje da paze da im se djeca ne izgube – opisuje prevarno ponašanje Mladića, koje je snimljeno

Tog 11. jula 1995. godine, uspaničeno stanovništvo enklave, uglavnom žene, djeca i stariji, traže zaštitu u bazi Holandskog bataljona u Potočarima. Beširi piše kako se oko 15.000 muškaraca, vojnika i civila okuplja u selima Šušnjari i Jaglići, gdje formiraju kolonu u namjeri da se probiju do Tuzle, na teritoriju pod kontrolom Armije BiH.

Video materijali pokazuju kako u poslijepodnevnim satima 11. jula general Mladić trijumfalno ulazi u sablasno praznu Srebrenicu i pred kamerama najavljuje ,,osvetu Turcima“.

Snimci dokumentuju i razgovor Mladića sa komandantom Holandskog bataljona, pukovnikom Tomom Karemansom i učiteljem Nesibom Mandžićem, nevoljnim predstavnikom 25.000 izbjeglica u Potočarima u hotelu ,,Fontana“ u Bratuncu, gdje im je danas već haški optuženik ponudio da izaberu - hoće li ,,opstati ili nestati“.

– Oko podneva u Potočare stižu prvi autobusi i kamioni za transport izbeglica na teritoriju pod kontrolom Armije BiH. U vozila, međutim, mogu da uđu samo žene, deca i starci, dok se muškarci vojnog uzrasta odvode u takozvanu Bijelu kuću prekoputa baze UN. Pre ulaska u kuću, prinuđeni su da odbace lične stvari i dokumenta – navodi dalje Beširi.

Dodaje da pripadnici UNPROFOR-a prate prvi konvoj sa izbjeglicama do linije razgraničenja, s tim što su im srpske snage oduzele vozila, oružje i opremu tako da se u bazu, kako je opisao jedan od njih, vraćaju ,,u gaćama“.

– Ratko Mladić dolazi među izbeglice u Potočarima, uverava ih da im se neće ništa loše dogoditi i da će, oni koji žele, biti evakuisani. Opominje roditelje da paze da im se deca ne izgube – opisuje prevarno ponašanje Mladića, koje je snimljeno.

PUT KA SMRTI

Iza Bijele kuće holandski vojnici nalaze prve leševe. Ubijeno je devet muškaraca. Sljedećeg dana nastavlja se deportacija žena i djece iz Potočara, u konvojima bez pratnje UN.

– Kolona koja se probija kroz šume izložena je neprestanoj paljbi iz artiljerije i protivavionskih topova. Srpske snage organizuju zasede na trasi kojom prolazi kolona. Prerušeni opremom otetom od snaga UN, srpski vojnici pozivaju ljude iz kolone na predaju. Oni koji su se predali ili su zarobljeni okupljaju se na livadi kod sela Sandići i na fudbalskom igralištu u Novoj Kasabi. Šesnaest muškaraca iz kolone, zarobljenih u području Konjević polja, streljano je na obali reke Jadar – navodi Beširi.

Pogrom je tek krenuo. Istog dana, oko 1.000 zarobljenika sa livade u Sandićima i drugih mjesta okupljanja prebačeno je u skladište poljoprivredne zadruge u Kravici, gdje u poslijepodnevnim satima 13. jula počinje masakr koji se nastavlja do jutra sljedećeg dana.

– Oko 4.000 zarobljenika prebačeno je u Bratunac i smješteno u zgradu osnovne škole, hangar, fudbalsko igralište i druge objekte. Oni za koje nije bilo mjesta u improvizovanim zatočeničkim centrima, proveli su noć u autobusima parkiranim u centru Bratunca. Do jutra je u školi, hangaru, igralištu i autobusima ubijeno više desetina zarobljenika – piše Beširi.

MASOVNE EGZEKUCIJE

Nakon noći provedene u zatočeničkim objektima u Bratuncu i autobusima parkiranim u centru grada, 14. jula 1995, hiljade zatvorenika se prebacuje na više lokacija na području opštine Zvornik.

– Oko 1.000 zarobljenika, privremeno zatvorenih u školi u Orahovcu, pogubljeno je na obližnjoj livadi pored železničke pruge. Egzekuciju su preživela trojica zarobljenika. Takođe, oko 1.000 zarobljenika, zatvorenih u osnovnoj školi u Petkovcima, u noći 14. jula 1995. streljano je na brani obližnjeg akumulacionog jezera. Preživela su dvojica – piše Beširi.

Javno su objelodanjeni i presretnuti razgovori srpskih vojnih komandanata koji zarobljene ljude šifriraju kao „pakete“.

Masovne egzekucije nastavljaju se 15. jula i to tako što je najmanje 500 zarobljenika, privremeno zatvoreno u osnovnoj školi u Ročeviću, izvedeno na gubilište u šljunkari Kozluk, na obali rijeke Drine. Niko nije preživio.

– Sledećeg dana, 16. jula, od deset sati ujutro do otprilike četiri poslepodne, između 1.000 i 1.200 zarobljenika je iz osnovne škole u selu Pilica prebačeno u grupama na Vojnu ekonomiju Branjevo i tu, po kratkom postupku, pogubljeno. Preživela su trojica – navodi Beširi.

A u Domu kulture u centru sela Pilica zatvoreno je i pogubljeno najmanje 500 zarobljenika. Ni tu niko nije preživio masakr.

Pukovnik vojske RS u presretnutim razgovorima izvještava vojni vrh da je „posao završen“.

Beširi dokumentuje video materijalom i ubistvo šest muslimanskih mladića i dječaka, dovezenih iz područja Srebrenice na gotovo 200 kilometara udaljeno stratište na lokaciji zvanoj Godinske bare. Ubistva su počinili pripadnici jedinice „Škorpioni“.

Snimak surovog zlostavljanja zarobljenika i njihove egzekucije rafalima u leđa je deset godina kružio među ,,Škorpionima“ i njihovim pristalicama u Srbiji kao „kućni video“, da bi konačno došao u ruke tribunalovog Tužilaštva koje ga je u junu 2005. godine prikazalo na suđenju Slobodanu Miloševiću – objašnjava Beširi.

Tom prilikom su, kako je objasnio, predočeni i dokumenti iz kojih slijedi da je Ministarstvo unutrašnjih poslova Srbije poslalo „Škorpione“ u BiH kao ispomoć policijskim i vojnim snagama Republike Srpske na sarajevskom ratištu.

Sva dokumenta i snimci nalaze se na: srebrenica.sensecentar.org/bs/

Izvor:Pobjeda