Nakon što su oduševljeno pojeli sve filmske kolače koje je servirao francuski novi talas, krajem šezdesetih i početkom sedamdesetih godina prošlog vijeka mladi američki reditelji su odlučili da uzmu stvar u svoje ruke i prave hrabre male filmove koji se na daju kontrolisati. Sistem velikih filmskih studija već se godinama unazad urušavao usled poplave fabrikovanih filmova i ušećerenih mjuzikala koji bi znali kako da komuniciraju sa publikom. Generacija bejbibumera selila se u predgrađa, pa je televizija u njihovim životima postajala sve važnija i kudikamo bliža od bioskopa.

I vjerovatno najvažnije - brojne društvenopolitičke promjene ostavljale su neizbrisiv trag koji nije smio biti zanemaren. Neko je o tome trebalo da priča, a filmski moćnici nisu imali sluha za provokativne teme koje su sa sobom uvijek nosile rizike.

Ali kada je Artur Pen konačno uspio 1967. da na veliko platno izgura „Boni i Klajd“, sve je počelo da se mijenja. Uzbudljive nove promjene dolazile su iz nezavisnih produkcija, orkestrirane uz pomoć talentovanih mladih reditelja poput Frensisa Forda Kopole, Pitera Bogdanoviča, Denisa Hupera, Martina Skorsezea... Ono što je nova posleratna generacija osjećala, a stari čelnici filmskih studija ignorisali, pomenuti filmski velikani iskoristili su na najbolji mogući način. Kada je njihov filmski jezik sa lakoćom dopro do neočekivano velikog broja gledalaca, i pare filmskih konglomerata pohrlile su ka njima, dozvoljavajući im da snimaju šta žele i na način na koji žele. Spas u poslednji čas, govorili su mnogi.

Upravo o toj generaciji reditelja govori dokumetarac „Easy Riders, Raging Bulls: How the Sex-Drugs-and Rock 'N Roll Generation Saved Hollywood“, koji je 19. januara prikazan u Drvengradu, otvorivši ciklus filmova američkog novog talasa, kojima je posvećen dio programa Sedmog međunarodnog filmskog i muzićkog festivala Kustendorf.

(Izvor:B92)