Svega deset do 13 procenata svjetskog stanovništva je ljevoruko, a često se ističe posebnost ljudi koji lijevu ruku, za početak, koriste za pisanje. Razne teorije se godinama unazad pojavljuju kao pretpostavke da su ljevoruki ljudi kreativni, da se brže uplaše, više boluju od migrene i alergija.
Specifičnost ljevorukih je svakako nesporna, a pogotovo je primijetna među sportistima.
Tajna ljevorukih je u njihovom mozgu. Ukoliko je razvijenija lijeva polovina mozga, osoba je desnoruka, a “jača” desna polovina određuje osobu kao ljevoruku. Dvije hemisfere obavljaju različite zadatke, i tu je prednost ljevorukih.
Na primer, teniser dobija povratni udarac, vidi lopticu koja mu se vraća i potom je udara. Ljevoruki imaju tu sreću da se ova dva procesa (vizuelni stimulus i udarac) “događaju” u istoj hemisferi. Kod desnorukih se to dešava na relaciji dvije hemisfere. Automatski, ljevoruki teniser može brže da reaguje, pa iako se radi tek o djelićima sekunde, može da bude presudno u njegovom razvoju i na važnim mečevima.
Dakle, koriste obje moždane hemisfere za teške zadatke.
LIJEVA RUKA JE FAKTOR IZNENAĐENJA
Teniser nije slučajno uzet za primer. Upravo u “bijelom” sportu ima pregršt vrsnih igrača koji su ljevoruki. Osim pomenute Seleš, u društvu su i Džon Mekinro, Rod Lejver, Džimi Konors, Martina Navratilova, Goran Ivanišević, pomenuti svetski broj jedan…
Generalni zaključak je da ljevoruki sportisti imaju prednost, prema nekima i superiornost, u sportovima koji uključuju dva protivnika. Dosta uspjeha postižu i bokseri, mačevaoci, igrači skvoša.
Protivnicima koji pripadaju većini uglavnom mrse račune zbog drugačijeg ugla upućivanja udarca, pa se taj momenat često posebno analizira kao taktična prednost.
LJEVONOGI FUDBALERI SU VIRTUOZI
Fudbalske legende su izluđivale protivnike koji pripadaju većini. Najbolji fudbaleri svih vremena Pele i Maradona, Mišel Platini, Ferenc Puškaš, Johan Krojf, donekle Kristijano Ronaldo (koji “koristi” obje noge), Geret Bejl… Svi su maksimalno koristili svoju izuzetnost ljevonogog igrača.
Ovi igrači imaju specifičan stil driblanja, ne može se lako predvidjeti kako vode lopte, a zbog “naopakog” šuta, golmani moraju da se posebno pripreme za njih. To pokazuje i izjava golmana Srbije Vladimira Stojkovića, kada je na SP u Južnoj Africi 2010. godine odbranio penal ljevonogom nemačkom reprezentativcu Lukasom Podolskom.
- Prvo sam se začudio zašto lopti nije prišao Švajnštajger. Bilo mi je malo neobično kada sam vidio da ljevonogi fudbaler šutira penal. Logično je bilo da uputi udarac u moj lijevi ugao, sačekao sam ga, napravio korak udesno, što ga je možda prevarilo. Međutim, meni je najvažnije da sam iskazao sigurnost prilikom centaršuteva u naš šesnaesterac, kojih je bilo mnogo – rekao je tada Stojković.
Logično, ljevonogi fudbaleri su često na cijeni tokom transfer perioda. Među srpskim fudbalerima, lijevom šutiraju Aleksandar Kolarov, Filip Đuričić, Zoran Tošić, ranije Siniša Mihajlović, Ljubinko Drulović, Savo Milošević.
Slično je i kod košarkaša kojima je lijeva ruka jača, zbog vođenja lopte i češćih prodora s lijeve strane na polaganje.
Na kraju, ljevoruki sportisti su nekako uvek korak ispred desnorukih sportista. Potonji moraju da se navikavaju na igru “kao u ogledalu”, a “ljevaci” da maksimalno koriste svoju superiornost s kojom se ne izlazi lako na kraj.
(Telegraf)
