U hrvatskoj-vojno policijskoj akciji "Oluja"” koja je započela 4. avgusta 1995. godine masivnom vojnom akcijom oružanih snaga Republike Hrvatske, uz podršku NATO, kao i jedinica Hrvatskog vijeća odbrane HVO i Armije BiH ABiH, izvršena je agresija na prostor Republike Srpske Krajine, odnosno sjever Dalmacije, Liku, Kordun i Baniju. 

Do agresije je došlo uprkos činjenicama da se ta oblast nalazila pod zaštitom UN-a, kao sektori “Jug” i “Sjever”, kao i da su predstavnici RSK u Ženevi i Beogradu prihvatili prijedlog međunarodne zajednice o mirnom razrješenju. 

Među stradalima, prema podacima Veritasa, nalazi se 1.196 (65 odsto) civila, od kojih su oko tri četvrtine bili stariji od 60 godina. Među žrtvama se nalazi 544 (29 odsto) žena, od kojih su oko četiri petine bile osobe starije od 60 godina. Takođe, prema podacima Veritasa, od ukupnog broja žrtava do sada je rasvijetljena sudbina 951 lica, dok se na evidenciji nestalih još uvek vodi 894 osobe, među kojima je 632 civila (315 žena). 

U akciji “Maestral” koja je bila produžetak “Oluje”, hrvatske oružane snage u sadejstvu sa Petim korpusom armije BiH, ubile su 655 i prognale oko 125.000 srpskih stanovnika s područja 13 opština u BiH. 

Odluka o početku akcije “Oluja” je na prijedlog tadašnjeg komandanta sektora Jug hrvatskog generala Ante Gotovine, donijeta na Brionima 31. jula 1995. 

Na tom sastanku u Titovoj vili na Brionima, predsjednik Hrvatske Franjo Tuđman je jasno definisao cilj operacije poručivši da treba nanijeti “takve udarce Srbima da praktično nestanu s ovih prostora”. 

U prvostepenoj presudi haškog Tribunala, aprila 2011. bilo je ocijenjeno da je “Oluja” bila udruženi zločinački poduhvat, na čelu s tadašnjim predsjednikom Tuđmanom, čiji je “cilj bio prisilno i trajno uklanjanje srpskog stanovništva i naseljavanje tog područja Hrvatima”. 

Tribunal je drugostepenu presudu donio 17. novembra 2012. i njome oslobodio krivice hrvatske generale Gotovinu i Mladena Markača. 

(B92)