Predstava je rađena u produkciji Agencije za izvođačku umjetnost „Ars Longa“ iz Beograda i predstavlja autorski projekat Predraga Kolarevića.

Predstava je nastala prije desetak godina i učestvovala je na brojnim festivalima: pozorišnom festivalu „Bora Stanković“ u Vranju 2003. godine, „Barskom ljetopisu“ 2006. godine,  na festivalu „Pozorišni val 2012“ u Petrovcu na moru, „Ljetnjem festivalu u Ulcinju 2012“, „Gardošfestu“ u Zemunu 2013. godine...

U predstavi učestvuju profesionalni baletski igrači Tanja Damjanovski i Miroslav Petrović, koji na pomenutu muziku, analogno prirodnom ciklusu četiri godišnja doba, svojom igrom opisuju životni ciklus muškarca i žene od rođenja pa do starosti.

Istog dana, sa početkom u 20h, na sceni Nikšićkog pozorišta biće izvedena predstava „Crveni petao leti prema nebu“ koju je po istoimenom romanu Miodraga Bulatovića režirao Goran Bulajić. U ovoj predstavi Bjelopoljskog pozorišta igra brojna glumačka ekipa: Emir Ćatović, Izet Mulabegović, Petar Novaković, Dragiša Simović, Vlado Tomović, Predrag Vukojević, Julija Milačić, Jusuf Bajramspahić, Sanjin Hajdaragić, Slađana Bubanja, Vuk Pavićević, Fahrudin Zaimović, Sanja Ćirović, Matija Petrić, Benjamin Heldić i Damir Ćiriković.

Adaptacija najboljeg Bulatovićevog romana, u rediteljskom rješenju Bulajića, donosi univerzalnu priču o dobru i zlu.

„Pisac, između ostalog relativizuje naše nasljeđe. Sve je to pojednostavljeno, ali dosta je ogoljenog sukoba u nekom simboličkom smislu. Sa jedne strane, imamo likove koji, kao kod Dostojevskog, sav grijeh ovog svijeta smatraju svojim. To ide do mazohizma. Dosta je takvih ljudi u životu. Oni traže opravdanje i razloge u sebi, a nikad u onome drugome koji mu nanosi zlo. Sa druge strane, imamo samoljublje, zlo i grijeh kao način života. U tom smislu, iz Bulatovićevog djela izvukao sam ‘čvorove’ za koje mislim da su literarno bitni i pozorišno mogući“, kaže Bulajić.

Za njega je dramatizacija romana i bila najveći izazov.

 „Na prvi pogled, roman djeluje kao drama, ima dosta dijaloga, ali ima i taj unutrašnji tok, koji je scenski teško transponovati kroz glumu. Dramatizujući roman odredio sam način režije i glume. To je proradilo. Dobili smo jednu montažu u dvadeset kraćih slika, koje se, filmski rečeno, 'pretapaju'“, ističe reditelj.