Ka­da bi se po­no­vo ro­dio sa­mo bi cr­tao
Momo Kapor

"Uspomene jednog crtača"

Ka­da bi se po­no­vo ro­dio sa­mo bi cr­tao

Cr­tao je svu­da, na mar­gi­na­ma no­vi­na, ka­fan­skim sal­ve­ta­ma, za­ma­glje­nim pro­zo­ri­ma... Ras­ko­šno je osta­vljao trag svog po­sto­ja­nja.

U po­čet­ku bje­še li­ni­ja ko­ja ot­kri­va sva­ki i po­naj­ma­nji trep­taj... go­vo­rio je naš ve­li­ki sli­kar i knji­žev­nik Mo­mo Ka­por či­ja je iz­lo­žba cr­te­ža i pa­ste­la pod na­zi­vom „Uspo­me­ne jed­nog cr­ta­ča” iz­ro­ni­la pred be­o­grad­sku pu­bli­ku. Po­stav­ka ob­u­hva­ta 70 cr­te­ža i 30 pa­ste­la. To su do sa­da ne­vi­đe­ni Ka­po­ro­vi ra­do­vi u vla­sni­štvu pri­ja­te­lja, ko­lek­ci­o­na­ra, na ko­ji­ma su pri­zo­ri Ade, li­je­pe dje­voj­ke i se­ri­ja por­tre­ta zna­čaj­nih lič­no­sti od pa­tri­jar­ha Pa­vla i Du­či­ća do Nje­go­ša... Sva­ko dje­lo iz­lo­že­no u Ve­li­koj ga­le­ri­ji Do­ma Voj­ske Sr­bi­je kao da go­vo­ri umje­sto ge­ni­jal­nog umjet­ni­ka: Ka­da bih se po­no­vo ro­dio sa­mo bih cr­tao. Broj­nost pu­bli­ke i po­što­va­la­ca Ka­po­ra, mi­sli­o­ca, in­te­lek­tu­al­ca i nje­go­vih dje­la, naj­sli­ko­vi­ti­je je svje­do­čan­stvo ko­li­ko ne­do­sta­je Be­o­gra­du i Sr­bi­ji.

Na iz­lo­žbi upri­li­če­noj po­vo­dom tro­go­di­šnji­ce od­la­ska ve­li­kog Mo­me Ka­po­ra go­vo­ri­li su nje­go­va su­pru­ga Lji­lja­na, di­rek­tor Za­du­žbi­ne „Mom­či­lo Mo­mo Ka­por”, pot­pu­kov­nik Sla­vo­ljub Mar­ko­vić, di­rek­tor Me­dij­skog cen­tra „Od­bra­na” i pje­snik Raj­ko Pe­trov No­go, ko­ji je po­stav­ku pro­gla­sio otvo­re­nom. Pot­pu­kov­nik Mar­ko­vić je is­ta­kao da iz­lo­žba pred­sta­vlja na­sta­vak do­bre sa­rad­nje sa Za­du­žbi­nom, ko­ja je za­po­če­ta 2011. go­di­ne ka­da je u Ga­le­ri­ji Do­ma voj­ske pri­re­đe­na pr­va re­tro­spek­tiv­na iz­lo­žo­ba sli­ka ovog umjet­ni­ka. On je do­dao da je Dom voj­ske i da­lje ši­ro­ko otvo­ren za raz­li­či­te umjet­nič­ke i za­ni­mlji­ve sa­dr­ža­je. Di­rek­tor­ka Za­du­žbi­ne pod­sje­ti­la je na An­dri­će­ve ri­je­či da čo­vjek umi­re dva pu­ta - pr­vo fi­zič­ki, a za­tim ka­da se za­bo­ra­vi nje­go­vo dje­lo.

- Za­to smo osno­va­li ovu in­sti­tu­ci­ju, sa ci­ljem da ču­va­mo i nje­gu­je­mo sje­ća­nje na Mo­mu, re­kla je Lji­lja­na Ka­por. No­go je ci­ti­rao Ka­po­ro­ve ri­je­či da „u po­čet­ku bje­še li­ni­ja”, „u li­ni­ji je sa­dr­ža­na su­šti­na li­kov­ne umjet­no­sti” „li­ni­ja na pa­pi­ru je kar­di­o­gram ljud­ske du­še”, kon­sta­tu­ju­ći da je cr­tač ućut­kao pi­sca.

- Cr­tao je svu­da, na mar­gi­na­ma no­vi­na, ka­fan­skim sal­ve­ta­ma, za­ma­glje­nim pro­zo­ri­ma... Ras­ko­šno je osta­vljao trag svog po­sto­ja­nja. Imao je smi­sao da ovje­ko­vje­či tre­nu­tak, da do­ča­ra mi­ris, ukus i at­mos­fe­ru oda­bra­ne sce­ne, is­ta­kao je No­go.

On je do­dao da je Ka­por sli­kar stva­rao dok se pi­sac od­ma­rao, i obr­nu­to. U okvi­ru sve­ča­nog otva­ra­nja pri­ka­zan je krat­ki do­ku­men­tar­ni film „Mo­mo un­cut” auto­ra Đor­đa Mar­ko­vi­ća. O Ka­po­ru u fil­mu go­vo­re Igor Man­dić, Mir­ja­na Bo­bić Moj­si­lo­vić, Ma­ti­ja Beć­ko­vić, Emir Ku­stu­ri­ca... a on bi­lje­ži i po­sljed­nje ri­je­či umjet­ni­ka.

Izvor:(Dan)