Bebe su vrlo fleksibilne i lako se prilagođavaju različitim načinima komunikacije- ističe koautor studije Atsuši Sendžu, stručnjak za kognitivno-razvojnu neurologiju sa istraživačkog instituta "Birkbek" pri Univerzitetu u Londonu.

Sendžu i njegove kolege htjeli su da ispitaju kako nesposobnost roditelja da uspostave kontakt pogledom utiče na njihovu decu koja vide. Iz ranijih istraživanja su znali da slijepi ljudi možda ne mogu da gledaju u oči svoje bebe, ali da ipak komuniciraju s njima pomoću zvukova, dodirom ili govorom.

U okviru nove studije, naučnici su podjelili bebe u dve grupe. Pet beba su imale slijepu majku i oca koji vidi ili je slabovid, dok je 51 beba imala roditelje koji vide. Nakon toga su im prikazali video-snimak ljudi i poredili njihov pogled. Analizirali su bebe dva puta: jednom između šest i deset mjeseci, a drugi put u uzrastu od godinu dana i 15 mjeseci. Kada su imale između dve i četiri godine, analizirali su razvoj njihovog mozga.

Ispostavilo se da bebe slepih majku mogu da prate pogled osobe i da je gledaju na isti način kao i one čije su majke videle. Štaviše, u testovima vizuelnog opažanja i pamćenja, bebe slijepih majki bile su uspješnije nego njihovi vršnjaci.

Istraživanje pokazuje neverovatnu plastičnost bebinog mozga, rekao je Endru Metlcof, direktor Instituta za učenje i neurologiju Univerziteta Vašingtona, koji nije učestvovao u studiji. Ono takođe pokazuje prirodnu sklonost beba da traže socijalnu interakciju, naročito sa svojim majkama.

- Jedan od najupečatljivijih i najlepših zaključaka ovog istraživanja jeste da bebe slijepih majki mnogo više obraćaju pažnju na glasovne poruke majki nego bebe roditelja koji vide. One žude za materinskom pažnjom, menjaju modalitete komunikacije i kreiraju zvučne manifestacije kako bi privukle maminu pažnju- objašnjava Metlcof.

(Izvor:bliczena.rs)